بیماری آلزایمر شایع‌ترین نوع دمانس (زوال عقل) است. یک بیماری عصبی پیشرونده است که حافظه، تفکر، قدرت تصمیم‌گیری، صحبت کردن و سایر عملکردهای مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مغز افراد مبتلا به آلزایمر دارای دو ساختار پروتئینی غیرطبیعی و غیرمحلول، به نام پلاک آمیلوئید در خارج از سلول‌های مغزی و پروتئین تائو (tau) در داخل سلول‌های مغزی، است. این دو ساختار غیرطبیعی سبب می‌شوند بافت مغز از بین برود. همچنین با پیشرفت علائم رفتاری بیماری آلزایمر مرتبط می‌باشند.
محققان می‌گویند در افراد سالم و میانسال کمبود خواب می‌تواند سطح دو پروتئین مرتبط با بیماری آلزایمر (بتا آمیلوئید و تائو) را افزایش دهد. به طوریکه فقط یک شب اختلال خواب سبب افزایش سطوح بتا آمیلوئید می‌شود. درحالیکه یک هفته کمبود خواب میزان تائو را افزایش می‌دهد.
بعید است که تنها ۱ شب یا ۱ هفته کمبود خواب تاثیر زیادی بر خطر بروز بیماری آلزایمر داشته باشد. زیرا بعد از آن سطوح پروتئین‌ها به مقادیر طبیعی باز می‌گردد. نگرانی اصلی در مورد کسانی است که کمبود خواب مزمن دارند. کمبود خواب مزمن می‌تواند سبب افزایش مداوم سطوح آمیلوئید شود که خطر ایجاد پلاک‌های آمیلوئید و ابتلا به آلزایمر را افزایش می‌دهد.
محققان معتقدند یافته‌های فوق از این ایده حمایت می‌کند که کمبود خواب در میانسالی خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را در سال‌های بعدی زندگی افزایش می‌دهد.
منبع:
Yo-El S. Ju et al. Brain 2017
