وقتی بحث سوخاری شدن و Deep Frying (سرخ کردن عمیق) مطرح باشد، خیلی فرق نمی‌کند که ماده اولیه چه چیزی است. مخصوصا وقتی سرخ شدن عمیق در رستوران‌هایی صورت گیرد که از یک روغن چندین بار استفاده می‌شود و پدیده اکسیداسیون رخ داده و اسیدهای چرب اشباع توسط خوراکی جذب می‌شود. در واقع حتی اگر ماهی را، که یکی از سالم‌ترین انواع گوشت سفید بوده و اسیدهای چربش بهترین است، در روغن زیاد سرخ کنیم، نه تنها اسیدهای چرب اشباع ماهی که در برابر نور و حرارت حساسند، از بین می‌رود، که اسیدهای چرب اشباع روغن‌های مخصوص سرخ‌کردن هم وارد ماهی شده و به این ترتیب یک خوراکی سالم و مفید به یک خوراکی نامرغوب و حتی مضر تبدیل می‌شود.
بنابراین سیب‌زمینی سرخ‌کرده، قارچ سوخاری و پیاز سوخاری هیچ فرقی با هم ندارند و همان حرارت زیاد، روغن و اکسیداسیونی که اتفاق می‌افتد، همگی باعث از بین رفتن مواد مغذی این خوراکی‌ها می‌شوند. به عنوان مثال سیب‌زمینی حاوی املاح معدنی و ویتامین‌هایی از جمله ویتامین C است که این ویتامین با حرارت زیاد روغن به راحتی از بین می‌رود. به همین ترتیب مواد مغذی موجود در قارچ و پیاز هم از بین می‌رود.
شاید از این لحاظ که قارچ و پیاز، کالری و ترکیبات قند ساده کمتری دارند، کم‌ضررتر از سیب‌زمینی سرخ‌کرده هستند. سیب‌زمینی به دلیل نشاسته‌اش، شاخص گلایسمی بالایی دارد و در بین غذاهای کربوهیدراتی یکی از بدترین انتخاب‌ها به حساب می‌آید چراکه سرخ‌کرده‌اش هم چربی اشباع زیادی داشته و هم ترکیبات نشاسته‌ای آن مثل قند و شکر طبیعی به سادگی جذب شده و قند خون را به سرعت بالا می‌برد. به این ترتیب می‌توان گفت که سیب‌زمینی سرخ‌کرده بدترین انتخاب است.
