در حقیقت ما می توانیم مرغوبیت چای سیاه را تا حد زیادی از روی ظاهر و عطرش تشخیص دهیم اما تشخیص مرغوبیت چای سبز از روی شکل ظاهری اش کار بسیار سخت و تقریبا غیرممکنی است. چای سبز معمولا بوی زیادی ندارد و در نتیجه، اصل یا تقلبی بودن آن را فقط آزمایشگاه ها می توانند تشخیص بدهند و نه خریداران معمولی.
گیاه چای سیاه و سبز یکی است ولی در روند تولید آن ها تفاوت زیادی وجود دارد. چای سیاه از پلاسیده و تخمیرکردن برگ چای تهیه می شود ولی چای سبز از خشک کردن سریع برگ های چای به دست می آید
در حال حاضر کشورهای مختلفی چای سبز را تولید می کنند اما تجربه چینی ها در پرورش و تولید این نوع از چای از بقیه کشورها بیشتر است و می توان گفت که چای سبز چینی و بعد ژاپنی، بهترین نوع چای سبز هستند.
برای تهیه چای کیسه ای، برگ های آن را خرد می کنند و درون لفافی قرار می دهند تا استفاده از آن آسان تر شود. اگر چای سبز کیسه ای از برگ چای خالص تهیه شده باشد، می توان گفت که کیفیت و خواص همان چای سبز معمولی را دارد ولی اگر رنگ مجاز خوراکی، اسانس یا مواد دیگری را برای جلب مشتری به چای‌های سبز کیسه‌ای اضافه کنند، این محصولات دیگر کیفیت چای سبز معمولی را نخواهند داشت. بنابراین هرچه شکل و عطر کالایی که می خواهید مصرف کنید به محصول اولیه اش نزدیک تر باشد آن کالا از کیفیت و خواص طبیعی برخوردار است.
ما می توانیم هم چای سبز و هم سایر گیاهان را اگر خشک باشند و درست نگهداری شوند، حدود 12 تا 18 ماه نگهداری کنیم. البته شاید بتوان این محصولات را برای مدت بیشتری هم نگه داشت اما به طور حتم پس از مدتی طولانی، کیفیت این محصولات پایین می آید و نباید از نظر عطر و طعم انتظار انواع تازه را از آن ها داشت.
