بر اساس يافته‌هاي يک مطالعه مشاهده‌اي، خطر سرطان پانکراس در افرادي که در اوايل دوران جواني، چاقي يا چاقي مفرط دارند، بيشتر است و اين افراد نسبت به افرادي که وزن معمولي دارند، هنگام تشخيص سرطان جوان‌ترند. در همان مطالعه، چاقي در هنگام تشخيص يا نزديک به آن، با کاهش بقا همراهي داشته است…
نويسندگان، 841 بزرگسال آمريکايي مبتلا به آدنوکارسينوم پانکراس و 754 فرد شاهد سالم را که از نظر نژاد، سن و جنس مطابقت داده شده بودند، مورد مطالعه قرار دادند. آنها از هر دو گروه خواستند تا جزييات وزن خود را از دوران نوجواني تا زمان تشخيص يا وارد شدن در مطالعه به ياد بياورند و سپس، تغيير در شاخص توده بدن (BMI)را نسبت به خطر سرطان پانکراس، مدل‌سازي کردند. در تحليل بقا بيماران تا 22 ماه پيگيري شدند.
افرادي که بين سنين 49-20 سال چاق بودند، (به طور متوسط) در سن 59 سالگي دچار سرطان پانکراس شدند؛ در مقايسه، افرادي که در همان زمان تشخيص چاق بودند، در سن 61 سالگي و افرادي که وزن طبيعي داشتند، در 64 سالگي مبتلا به سرطان پانکراس شدند. متوسط بقاي مواردي که در سال قبل از تشخيص چاق بودند 5/13 ماه، در موارد داراي اضافه وزن 7/13 ماه و در موارد داراي وزن طبيعي 2/18 ماه بود .ارتباط ميان چاقي و کاهش بقا، مستقل از مرحله سرطان يا جراحي آن بود.
منبع : BMJ July 4, 2009; 339:16
