[marziyeh.a]

هیپرگلیسمی (بالارفتن قندخون): ورزش در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، هنگامی كه سطح انسولین پلاسما پایین و فرد از لحاظ متابولیكی ناپایدار است، می‌تواند به افزایش قندخون یا هیپرگلیسمی منجر شود. در این شرایط تولید قند كبدی افزایش و برداشت قند توسط عضلات كاهش پیدا می‌كند و تولید كتون نیز بالا می‌رود. اثر سریع ورزش نیز بالا رفتن هورمون‌های دارای اثر مخالف انسولین، مانند گلوكاگون و كاته‌كولامین‌هاست كه باعث دامن زدن به این وضعیت می‌شود.

از این رو توصیه شده است اگر در اندازه‌گیری قندخون، قبل از جلسه تمرین، مقدار آن بیش از 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد از شركت در تمرین‌های جسمی تازمانی كه میزان قند به‌طور مناسب كنترل نشده است، پرهیز شود. طبق توصیه انجمن دیابت آمریكا اگر قند خون ناشتا، (همراه وجود كتون)، بیش از 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، باید از شركت در تمرین‌ها خودداری شود و اگر قندخون بدون وجود كتون بالاتر از 300 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، احتیاط لازم است.

هیپوگلیسمی (پایین آمدن قندخون): در افرادی كه انسولین یا داروهای افزاینده ترشح انسولین دریافت می‌كنند، بالا بودن میزان داروی مصرفی به نسبت مواد غذایی كربوهیدراتی (نشاسته?ای) مصرف شده یا فعالیت بدنی صورت گرفته، می‌تواند به هیپوگلیسمی یا افت قندخون بینجامد.

هنگام انجام فعالیت بدنی شدید، مصرف قند می‌تواند چند برابر افزایش پیدا كند و این افزایش مصرف تا 15 ساعت پس از پایان فعالیت ادامه می‌یابد. در نتیجه، افت قند خون در اثر ورزش ممكن است با تاخیر پس از اتمام فعالیت ورزشی و حتی در صبح روز بعد از یك تمرین عصرگاهی رخ دهد. بیشترین خطر افت قندخون 6 تا 14 ساعت بعد از ورزش است. در بیمارانی كه انسولین مصرف می‌كنند، هنگامی كه ورزش در ساعت‌های پایانی بعد ازظهر انجام شده باشد، بهتر است برای پیشگیری از بروز افت قند شبانه پیش از خواب مقداری كربوهیدرات مصرف شود.

[نویسنده]

نوشته‌ها