[neda.mousavi]

نمک دریا نمکی است تصفیه نشده که دارای انواع ناخالصی‌ها از جمله فلزات سنگین بوده و خطر سرطان زایی آن‌ها به اثبات رسیده است.

نمک دریا علاوه برداشتن نا خالصی‌ها، دارای میزان کم ید و یا حتی فاقد ید است که نیاز روزانه به ید را تأمین نمی‌کند.

وزارت بهداشت ظرف 20 سال گذشته برای کاهش شیوع گواتر و اختلالات ناشی از کمبود ید، سیاست افزودن ید به نمک‌های خوراکی را در پیش گرفته و در حال حاضر کلیه کارخانجات تولید کننده موظفند ید را به میزان توصیه شده وزارت بهداشت به نمک‌های خوراکی اضافه کنند زیرا استفاده از نمک یددار تصفیه شده تنها راه رساندن ید به بدن برای انجام اعمال حیاتی که وابسته به این ریز مغذی است، می‌باشد.

نرسیدن ید کافی به بدن با عوارض بی‌شماری شامل گواتر، ناهنجاری‌های مادرزادی، افزایش موارد سقط و مرده زایی، هیپوتیروئیدی مادرزادی، کر و لالی مادرزادی، کاهش بهره هوشی همراه است.

نمک دریا نمی‌تواند املاح دیگر مانند منیزیم و کلسیم را تأمین کند. مقدار کلسیم و منیزیمی که نمک دریا به بدن می‌رساند آن قدر ناچیز است که کاملاً قابل چشم پوشی است ضمن این که، این املاح را از سایر منابع غذایی می‌توان دریافت کرد.

افراد سودجویی که سعی در ترویج مصرف نمک دریا دارند، نه تنها سلامت مردم کشور را به خطر انداخته بلکه موجب برگشت مشکل گواتر، تولد نوزادان با ناهنجاری‌های مادرزادی و بسیاری پیامدهای زیان‌بار بهداشتی خواهند بود.
نمک طعام باید پروانه های بهداشتی از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی داشته و تاریخ تولید و انقضاء آن نیز اجباری است و این گونه نمک‌های تصفیه شده یددار فاقد فلزات سنگین شامل سرب، آرسنیک (عوامل ایجادکننده سرطان) و همچنین ناخالصی‌های محلول مانند گچ است که به دلیل سفید بودن غیر قابل جداسازی است.

سیده ندا موسوی، دانشجوی دکترای تخصصی علوم تغذیه

[نویسنده]

نوشته‌ها