[Zohre Azimi]

-قندها ساکاروز (قند موجود در بسیاری از تنقلات و شیرینی ها) بیشترین میزان عامل پوسیدگی را دارد.
-شیر، پنیر و دیگر فرآورده های لبنی، یکی از منابع اصلی قند در برنامه غذایی انسان است. قند شیر «لاکتوز» در مقایسه با دیگر قندهایی که به طور معمول در برنامه غذایی مصرف می شود، حداقل پوسیدگی زایی را دارد.
از سوی دیگر، وجود عناصر حفاظتی در شیر مانند غلظت بالای مواد معدنی مانند کلسیم و فسفر، کازئین و دیگر پروتئین های حفاظتی، چربی‎ها و عوامل خنثی کننده اسیدیته پلاک، مانع تخریب مینای دندان می شود. بنابر این شیر به خودی خود چنانچه شکر یا قندی به آن اضافه نشود، هیچ گونه پوسیدگی ایجاد نمی کند.
-مصرف پنیر نیز مورد توجه محققان زیادی قرار گرفته است. امروزه شواهدی قوی در دست است که نشان می دهد «پنیر» نه تنها پوسیدگی ایجاد نمی کند، بلکه خواص ضد پوسیدگی نیز دارد.
چندین مکانیسم برای توجیه خاصیت ضد پوسیدگی پنیر را مي‎آوريم:
1)تحریک شدید جریان بزاق به علت طعم قوی پنیر
2)بالا بردن غلظت مواد معدنی بزاق
3)وجود پروتئین حفاظتی فراوان (مانند: کازئین) در پنیر که جذب سطح دندان مي‎شود و موجب تقویت آن شود.
-زمان مصرف قند: مصرف قند به هر شکل مثلا به صورت تنقلات در بین وعده های غذایی اصلی، بسیار پوسیدگی‎ زا تر از زمانی است که فرد بلافاصله پس از وعده غذایی اصلی قند مصرف کند؛ زیرا جریان بزاق و باحتمال مسواک زدن پس از خوردن غذا دوباره اسیدیته پلاک را به حالت اصلی خود برمی گرداند، اما چنانچه فردی به دفعات در طول روز، تنقلات، نوشیدنی‏های شیرین و … مصرف کند، جریان بزاق فرصت خنثی کردن اسیدیته پلاک را نمی یابد و بنابر اين دهان این فرد بسیار مستعد پوسیدگی می شود.
-قوام قند مصرفی: مصرف مواد قندی به فرم چسبنده که بسادگی از حفره دهان پاک نمی شود، موجب می شود كه قند، زمان طولانی تری در مجاورت دندان‎ها قرار گیرد و سبب ایجاد پوسیدگی شود.

زهره عظیمی – کارشناس تغذیه

[نویسنده]

نوشته‌ها