يکي از محورهاي پرمشتري در فضاي ذهني امروز افراد جامعه، توجه به وزن و تلاش براي کاستن از آن است. اين کار با انگيزه‌هاي پزشکي، روان‌شناختي، اجتماعي و مانند آن انجام مي‌شود…
در نگاه دين نيز لاغري جايگاه مطلوبي دارد. مثلا در نهج‌البلاغه زماني که امام علي (ع)، ويژگي‌هاي پارسايان را مي‌شمارند، آنها را داراي بدن‌هايي لاغر توصيف مي‌کنند. نکته قابل توجه براي تمام کساني که در مسير کاستن از وزن خود گام برمي‌دارند، اين است که مي‌توانند اين کار را با انگيزه‌هاي معنوي انجام دهند. سفارش‌هاي متعددي که در آموزه‌هاي ديني به کم‌خوري و همبستگي مثبت آن با رشد معنوي شده، مي‌تواند توان تازه‌اي به تمام کساني که دشواري کم‌خوري را تحمل مي‌کنند، بدهد. در روايتي از امام عارفان مي‌‌خوانيم: «با کم خوردن و کم نوشيدن با هواي نفس خود مبارزه کنيد تا فرشتگان در کنار شما حضور يابند و شيطان و وسوسه‌هايش از شما بگريزد.» (ميزان الحکمه، ج2، ص856) سفارش قرآن نيز پرهيز از زياده‌روي در خوردن و آشاميدن است. قرآن پيشنهاد مي‌کند تمام کارهاي‌مان را ـ مانند تلاش براي کم‌خوري- با انگيزه‌هاي معنوي و الهي پيش ببريم تا همگام با برخورداري از مواهب مادي آن، از دنياي معنويات نيز بي‌نصيب نمانيم.
