خشک‌کردن ميوه در کشورهايي مانند ايران، سوريه، مصر، عراق و ترکيه، قدمتي ديرينه دارد. تاريخچه توليد ميوه‌هاي خشک به 1700 سال پيش از ميلاد مسيح برمي‌گردد. در آن زمان، مردمان مديترانه و خاورميانه، ميوه‌هاي تابستاني را خشک و آذوقه زمستانشان مي‌کردند…
خرما، انگور، زردآلو، انجير، سيب، هلو و حتي گلابي، جزو ميوه‌هايي بودند که قديمي‌ها با خشک‌کردن آنها دانسته يا ندانسته، pHشان را پايين و طول مدت ماندگاري‌شان را بالا مي‌بردند. اين روزها هم که آجيل ميوه‌هاي خشک، طرفداران بسياري در سراسر دنيا دارد؛ از يونان و ايتاليا گرفته تا آمريکا و روسيه. البته ما ايراني‌ها هم يکي از پروپاقرص‌ترين دوستداران ميوه‌هاي خشک هستيم
روش‌هاي مختلفي براي حفظ رنگ ميوه‌هاي خشك‌شده در صنعت وجود دارد كه رايج‌ترين آنها تماس تركيب‌هاي موثر (مشتقات سولفيدي) با ماده غذايي است. البته سرعت بالاتر، كارايي بيشتر و استفاده از روش‌هايي مثل غوطه‌وركردن محصول در محلول‌هاي قندي نيز باعث توليد محصولي با بافت و رنگ مناسب‌تر ميشود.
در صنعت معمولا از خشك‌كن‌هاي صنعتي با هواي داغ براي اين کار استفاده ميشود. البته درمورد برخي از محصولات مانند كشمش، خرما و انجير روش خشك‌كردن در آفتاب، كاربرد بيشتري دارد. ناگفته نماند كه خشك‌كردن به روش تصعيدي براي برخي محصولات لوكس انجام ميشود و البته قيمت چنين محصولاتي از محصولاتي که با ساير روش‌ها خشك‌شده‌اند، بيشتر است.
در صورت استفاده از مشتقات سولفيدي در ميوه‌هاي خشک، امكان ايجاد مشكل براي افراد مبتلا به آسم و بيماري‌هاي تنفسي در پي مصرف آنها وجود دارد. نکته قابل‌توجه آن است كه در صورت مصرف زياد اين محصولات، امكان دريافت كالري مازاد در افراد هم بيشتر ميشود.
سلامت
