[s.samadi]

سن ابتلا به دیابت نوع یک در کودکان بیشتر بین ۸ تا ۱۵ سالگی است. با توجه به اینکه کودک در پی کشف توانایی ها و استقلال است، این مساله که باید وابسته به انسولین باشد مشکل است و به یک تیم هماهنگ همدردی و توجه نیازمند است که کودک را با وضعیت جدید خود تطبیق دهد.

تزریق انسولین یکی از مشکلات کودکان است. بیشتر کودکان به ۲ تا ۳ بار تزریق روزانه انسولین نیاز دارند که در زمان های معین در هر روز انجام می شود. همچنین اغلب به بیش از یک نوع انسولین نیاز دارند.

برای کاهش مشکلات این کار والدین باید با محبت و ملایمت برای کودک توضیح دهند که اگر چه تزریق انسولین دردناک است، برای سلامت او ضروری است. همچنین باید سعی شود تزریق با حداقل مقاومت کودک انجام شود؛ از این رو بهتر است مقدار انسولین لازم را دور از دید کودک در سرنگ کشیده ای و سپس با حداقل سر و صدا و بدون ترساندن او، آن را تزریق نمود. از وعده و وعید دادن یا ترساندن کودک برای تزریق انسولین باید اجتناب نمود. وقتی کودک بزرگ تر شد باید خود مسوولیت تزریق انسولین را به عهده بگیرد. لازم است والدین در این مورد به کودک آموزش بدهند.

شاید بزرگ ترین دغدغه برای والدین کودکان دیابتی آغاز مدرسه باشد. برای اغلب کودکان و نوجوانان دیابتی، شرکت در زنگ ورزش یا ممنوع یا با مشکلات همراه است! اکثر معلمان و مربیان مسوولیت مراقبت از یک دیابتی را حین گردش های علمی نمی پذیرند و در نتیجه امکان حضور در گردش های علمی برای دیابتی فراهم نمی شود!

اکثر کودکان و نوجوانان دیابتی به دلیل ضرورت کنترل دائمی قند خون، خوردن مواد غذایی یا تزریق انسولین، مورد توجه قرار دارند و همین امر سبب می شود از سوی سایرین مورد ریشخند، تحقیر یا طعنه قرار گیرند! ثبت نام افراد دیابتی در مدارس، بخصوص در مهد کودک ها، با مشکلات متعدد روبه روست و اکثر خانواده ها نمی توانند فرزند دیابتی خود را در مدارسی که می خواهند ثبت نام کنند.

برای فرار از این مسائل اکثر افراد دیابتی و والدین ایشان، دیابتی بودن را از اولیای مدارس پنهان می کنند به خصوص درمهد کودک ها.

در حالی که لازم است وقتی کودک وارد مدرسه می شود، با اولیای مدرسه و معلم او، در مورد بیماری کودک صحبت شود تا آنها بدانند که کودک در ساعات خاصی نیاز به تغذیه و تزریق انسولین دارد و اگر دچار افت قند شد، چگونه به او کمک کنند.

گاهی مسائل پیچیده ای در این بین رخ می دهد، به عنوان مثال کودک دیابتی که در درس حساب قوی بوده، ناگهان در این درس افت شدید پیدا می کند. با بررسی دقیق معلوم می شود که زمان درس حساب قبل از ناهار، یا پس از ساعت ورزش بوده است. در این زمان ها قند کودک در حد پایین است و تمرکز و دقت و درک او هم کاهش می یابد.

از اکثر مشکلاتی که ذکر شد می توان پیشگیری کرد، به شرط آن که بین خانواده های دیابتی، معلمان و پزشک معالج فرد دیابتی، ارتباط و همکاری مناسبی وجود داشته باشد که متاسفانه این همکاری وجود ندارد!

ابتلا به دیابت باعث می شود فرد دیابتی به دلیل شیوه تغذیه، کنترل قند خون، تزریق انسولین یا مسائل دیگر، ملزم به رعایت مواردی باشد که دانش آموزان غیردیابتی ملزم نیستند. همین تفاوت اگر به گونه ای صحیح توجیه شود، سبب روابط دوستانه متقابل بین دانش آموزان می شود.

[نویسنده]

نوشته‌ها