[s.shahemi]

پیاده‌روی یکی از ورزش‌هایی است که به‌‌عنوان عملی‌ترین و شایع‌ترین فعالیت فیزیکی در سنین مختلف، قابل استفاده است. در عین حال، پیاده‌روی عاملی برای تندرستی است و جزو فعالیت‌های هوازی به‌شمار می‌رود. اما پیاده‌روی باید از نوع راه رفتن تند یا دویدن آرام باشد؛ به نحوی که ضربان قلب به 100 تا 120 ضربان در دقیقه برسد. این ورزش تاثیر مثبتی بر استحکام زانو و مچ پا دارد و در پیشگیری از بروز آرتروز و پوکی استخوان بسیار موثر است. به دلیل ماهیت هوازی آن، ترجیحا از چربی به عنوان منابع سوختی استفاده می‌شود و از طرفی برای مصرف انرژی در برنامه کاهش وزن این فعالیت به تناوب انجام می‌شود.
در پیاده‌روی، تمام نقاط بدن تحت تاثیر قرار می‌گیرد و باعث کاهش توده‌های چربی در نقاط مختلف بدن – که بیشترین تجمع چربی در شکم و ران‌هاست – می‌شود. کاهش توده‌های چربی اغلب در مردان در ناحیه شکمی و در زنان در نواحی لگنی و ران قابل رویت است.

در عین حال، استفاده از عضلات بزرگ بدن حین راه رفتن باعث تطابق قلبی‌ ـ تنفسی بالایی می‌شود. به دلیل تحمل وزن بدن همراه با ارتقای سطح حسی مفاصل، قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل و استحکام مفاصل اندام تحتانی، به‌خصوص زانو، افزایش می‌یابد. از فواید دیگر این ورزش، می‌توان به کاربرد آن در کاهش وزن اشاره کرد اما نمی‌توان برای از بین بردن چاقی موضعی (تجمع توده‌های چربی در یک ناحیه خاص بدن) از آن استفاده کرد. افرادی که آرتروز زانوی آنها ناشی از فقدان همراستایی اندام تحتانی است یا برعکس، باید از طریق متخصصان مربوطه، قبل از شروع برنامه پیاده‌روی منظم، نسبت به اصلاح اشکالات و انحرافات مفاصل‌شان اقدام کنند. برای این بیماران، پیاده‌روی در سطح صاف و سفت با کفش مناسب و ضربه‌گیر توصیه می‌شود. در این افراد انجام تقویت عضله چهارسر رانی به وسیله تمرین‌های قدرتی (با خم و راست کردن زانو در برابر مقاومت) در کنار پیاده‌روی ضروری است. اما افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی و کسانی که دارو مصرف می‌کنند باید تحت شرایط خاصی پیاده‌روی کنند.

[نویسنده]

نوشته‌ها