ثر چاقي درتسريع تظاهرات بيوشيميايي وباليني ديابت قندي(Diabetes Mellitus) به خوبي شناخته شده است. خطر ابتلا به ديابت با بالا رفتن سن وتشديد چاقي افزايش مي يابد.از طرفي ثابت شده است كه احتمال ايجادديابت با يك چاقي متوسط حدود 10برابر بيشتر از افراد عادي بوده واين رقم در كساني كه 145درصد حد استاندارد وزن دارند به 30برابر مي رسد.
پيدايش ديابت آشكار به 2عامل بستگي دارد:
الف)كاهش توانايي انسولين سازي پانكراس در اثر افزايش سن
ب)نياز به افزايش مشخص انسولين سازي براي جبران مقاومت به انسولين كه در چاقي ايجاد مي شود
ديده شده است كه در افراد چاق در حالات ناشتا و در شرايط تحريك گلوكز افزايش سطح انسولين پلاسما وجود دارد كه اين امر به علت مقاومت بافتهاي محيطي به عمل انسولين مي باشد.كاهش وزن نياز به انسولين سازي را كم ميكند واين اغلب مي تواند كليد درمان تظاهرات بيوشيميايي و باليني ديابت باشد.
