تمرينات پياده‌روي با افزايش تدريجي، حداکثر مسافت پياده‌روي را در مبتلايان به بيماري شرياني محيطي و لنگش افزايش مي‌دهند…
با اين حال از نظر برخي بيماران پياده‌روي با وجود درد دشوار است و برخي ديگر هم براي پياده‌روي با موانعي از قبيل آرتريت اندام تحتاني روبرو هستند. پژوهش‌هاي قبلي نشان داده بود که در مبتلايان به لنگش، ورزش‌هاي اندام فوقاني مي‌توانند عملکرد اندام تحتاني را احتمالا از طريق تطابق سيستميک و مرکزي قلبي- عروقي بهبود بخشند.
در يک پژوهش جديد در انگلستان، 104 بيمار مبتلا به لنگش عروقي اندام تحتاني به صورت تصادفي به سه گروه تمرينات ورزشي اندام فوقاني، تمرينات ورزشي اندام تحتاني و گروه شاهد بدون درمان تقسيم شدند. بيماران در دو گروه مداخله در جلسات نظارت‌شدة تمرين «چرخاندن يک ميل‌لنگ با دست» يا «رکاب زدن با پا» به صورت 2 بار در هفته شرکت کردند. پس از 24 هفته، حداکثر مسافت قابل پياده‌روي در هر دو گروه مداخله نسبت به گروه شاهد، حدود 100 متر افزايش پيدا کرده بود. وضعيت هر دو گروه مداخله در ارزيابي‌هاي استاندارد‌شده مختلف کيفيت زندگي و سطح کارکرد، بهبود نشان مي‌داد اما گرايش‌هايي به نفع پيامدهاي بهتر در گروه ورزش اندام فوقاني وجود داشت. اين منافع عموما پس از 48 و 72 هفته حفظ شده بودند .
رهنمود: در اين کارآزمايي (و چند کارآزمايي قبلي) ورزش نظارت‌شدة اندام فوقاني در مبتلايان به بیماران با مشکلات در ناحیه تحتانی بدن، به نحو مطلوبي با ورزش اندام تحتاني قابل قياس بود.
