[matin]

تا چند دهه پیش بین مردم کشورمان مرسوم بود تا برای پخت غذا مخصوصا” خورشت و آش “از قابلمه های مسی استفاده کنند.آن زمان در همه آشپزخانه ها یک کفگیر آهنی نیز وجود داشت که موقع پختن غذا دایم درون آن قرار می گرفت.مردم به این کفگیر “حسوم” می گفتند.آن زمان کسی نمی دانست چرا باید این کفگیر درون قابلمه مسی قرار گیرد.مردم تنها به دلیل اینکه میراث گذشگان بود و می دانستند برای پخت غذا خیلی مفید است از” حسوم” استفاده می کردند.

سال ها گذشت., عده ای از دانشمندان غرب زودتر از ما همه چیز را درباره فلسفه حسوم فهمیدند و تحت فشار مسائل سیاسی مجبور شدند تا حسوم را از آشپزخانه ها خارج کنند و سرانجام به اسم بهداشت و این که این کفگیر های آهنی غیر بهداشتی هستند،حسوم را از ما گرفتند.

شاید شما به یاد نداشته باشید اما اگر از بزرگترهای خود جویا شوید به شما خواهند گفت که دهه 50 نان خشکی ها در کوچه پس کوچه های شهر با صدای بلند فریاد می زدند:” قابلمه مسی،کفگیر آهنی خریداریم” کسی آن زمان ندانست که چرا نان خشکی ها داعیه دار حفظ سلامتی برای مردم ایران شده اندو ظروف به اصطلاح روهی را برای ما به ارمغان آوردند!!!!!!!

“نان خشکی ها “……………..با قیمت ناچیز این قابلمه ها را خریداری کرده و به جای آن، قابلمه آلمینیومی می دادند که به آن روهی می گفتند. جالب این که در آن دوره اگر کسی ظرف مسی جدیدی را می خواست با ظرف به اصطلاح روهی معاوضه کند با سرسختی نان خشکی ها روبرو می شد!!!! و نان خشکی های متمدن و متفکر! تنها ظروف قدیمی را شایسته تعویض می دانستند!

باید متذکر شد که با توجه به برنامه ریزی دقیقی که سیاست غرب انجام داده بود تمامی حکمای ما را در آن دوره به نحوی از بین برده بودند تا دیگر کسی نباشد که با ایجاد تردید مردم را از فروش قابلمه ها ی مسی و کفگیر های آهنی باز دارد. کسی نمی داند که این همه قابلمه های باارزش مسی که حاصل کار قلم زن های توانای مس بود به کجا رفت.
جالب این که قلم زن های مس برای پخت هر نوع غذایی ظرفی را با ضرب آهنگ خاصی تهیه می کردند ، اما بعدها مشخص شد تمامی این ظرف به کشور ترکیه منتقل شده و در کوره ها ذوب شدند تا اثری از آنها باقی نماند.متأسفانه هنوز هم بسیاری از از ما درباره حسوم و چرایی استفاده از آن توسط اجدادمان کوچکترین اطلاعی نداریم.

باید گفت فلسفه استفاده از حسوم در جریان پختن غذا به تیزبینی و دقت حکمای ما باز می گردد.حکما و دانشمندان برای همه گیر کردن سلامتی، حسوم را طراحی کردند تا تعادل بین موادی که وارد بدن می شود و بدن انسان به آن محتاج است برقرار کنند.

از نظر علمی امروزی فلسفه این کار را به این صورت می توان بیان کرد که بدن مخصوصا”مغز” برای سلامت و نشاط و کنترل اسید لاکتیک و کورتیزول به شش میلیارد یون مس نیاز دارد و به همین نسبت یون آهن.پختن غذا درون ظروف مسی موجب تأمین این مقدار یون برای بدن است و حسوم نیز همین مقدار یون آهن را به غذا منتقل می کند تا از طریق غذا وارد بدن شده و با حفظ تعادل موجب سلامتی پایدار برای انسان شود.
مطلب دیگر این که در دورانی که استفاده از حسوم در پختن غذا مرسوم بود از کم خونی های رایج که اکنون مردم با آن دست به گریبانند اثری نبود.یون های آهن که از طریق حسوم در سراسر غذا پخش می شد کم خونی ناشی از فقر آهن را برطرف می کرد،اما پس از این که حسوم را به اسم بهداشت از ما گرفتند،کم خونی و بیمای های خونی چون سرطان خون روز به روز در میان مردم افزایش یافت.
کمبود یون مس باعث می شود انسان دایما احساس رخوت و خواب آلودگی و کسالت کند و دهن دره های متوالی داشته باشد.در ضمن این که هیچ کارتل دارویی نمی تواند از یون یک عنصر برای شما قرص تهیه کند و آن چیزی که به اسم قرص آهن به ما می دهند شامل مولکول آهن هست که نه تنها برای بدن هیچ ثمره ای ندارد،بلکه استفاده آن در دوران بارداری موجب بیش فعالی و پایین آوردن ضریب هوشی فرزند خواهد شد.هم چنان که استفاده دختران جوان از این قرص ها نارسایی های بسیاری را برای آنها به همراه خواهد داشت.
جالب توجه است که در صورت پختن غذا درون ظرف های مسی و استفاده از کفگیر آهنی حسوم ظرف مدت سه روز اثرات شفابخش در بدن انسان ظاهر می شود.
غذا موقع پختن در قابلمه مسی از یون آزاد شده این ظرف استفاده می کند و درنتیجه در بدن انسان احساس نشاط و انرژی فوق العاده ای ایجاد می شود و دیگر از آن دهن درگی و خمیازه و کسالت خبری نخواهد ماند و باعث طول عمر مفید و سلامتی جسمی مخصوصا” برای خانمها نزدیک به دوران عادت ماهیانه است.
بعدها تبلیغات گسترده ای در باره ظروف تفلون آغاز شد،ظروف به اصطلاح نچسب که یکی از دغدغه های بزرگ کدبانوی خانه را برطرف می کرد.بعدها درکتابهای دانشمندان تغذیه نوشته شد اگر کوچکترین خطی به تفلون بیفتد،بسرعت سرطان زا میشود.در این حین ظروف استیل هم به سرعت جای خود را در آشپزخانه ها باز کرد.دیگر با وجود این همه پیشرفت و توسعه تکنولوژی در عرصه ظروف،اثری از ظرف مسی،برنجی و روهی حقیقی باقی نماند.ظاهر ظرف ها هر روز شکیل تر و زیباتر شد اما تا حال اندیشیده ایم که در پس این ظاهر زیبا چه بیماری های مهلکی نهفته است؟
باید متذکر شد که یون سرب و آلمینیوم تولید شده در هنگام پختن غذا در این ظروف به قدری کشنده است که بر طبق جدید ترین تحقیقات علمی دنیا می تواند یک کودک 6 ماهه را ظرف یک سال به بیماری های کمبود خونی و سرطان و یک فرد بزرگسال را در طی 5 سال به بیماری های کبدی و خونی و طحال وسپس سرطان دچار کند.
پس از این که دشمنان با حیله ها و دسیسه های مختلف توانستد حسوم را از آشپز خانه ما بگیرند حکمای ما به فکر چاره افتادند و درنهایت به این نتیجه رسیدند که بهترین چیزی که می تواند جایگزین حسوم شود و از گزند توطئه دشمنان در امان باشد، تکه آهن گداخته شده در آتش یا همان نعل اسب است.نعل اسب به دلیل این که در میان گدازه های آتش قرار گرفته و آب دیده است به راحتی می تواند یون های آهن را آزاد کند.فرایند آزاد سازی یون در غذا را می توان به صورت تغییر رنگ غذا مشاهده می شود.تا چندی قبل در کشور ما مرسوم بود که در جریان پختن غذاهای آبکی چون “آش و خورشت” نعل اسب را تا پایان مدت پختن درون غذا قرار می دادند و بدین وسیله کمبود آهن خویش را برطرف می کردند.هم اکنون هم اگر به مناطق شمالی کشور سری بزنید خواهید دید که برای پختن خورشت” مخصوصا فسنجان” نعل اسب را درون غذا قرار می دهند.اگر از مردم آن دیار سوال شود که فلسفه استفاده از نعل اسب در غذا چیست خواهند گفت که برای خوش رنگی غذا از نعل استفاده می کنیم،اما حقیقت این است که این فرایند در جهت تأمین یکی از عناصر اساسی و مورد نیاز بدن که همان یون آهن است،می باشد.اگر دقت کرده باشید مردم شمال ایران کمتر دچار کم خونی ناشی از فقر آهن می شوند، به طوری که بیماری های خونی و سرطان خون در میان آنها به حد صفر رسیده است واین نیست جز تدبیر و دور اندیشی حکمای ما و عمل به سیره و سنت گذشتگان.

[matin]

امینی عزیز،کاملا طبیعیست،به این موضوع فکر نکرده بودید چون این قضیه را اگر در کتابها نخوانده باشید،فقط برای پدر بزرگها و مادر بزرگهای ما که شاهدان عینی این مورد بودند وهستند،بیشتر جای فکر دارد.

[araghi]

ممنون.مطلب خیلی جالبی بود.پس به همه توصیه کنیم از قابلمه مسی استفاده کنند.

[matin]

خواهش میکنم،
به امید روزی که قابلمه های مسی با همان ضرب آهنگ های مخصوص هر غذا،جایگزین تفلونهای سرطان زا شود.

[ناشناس]

خیلی جالب بود اما من می خواستم در مورد ظروف چدنی و مخصوصا انواع چیفلها بدونم آیا اونها ضرر ندارند .راستی یه سوال دیگه در مورد آهن منظور شما اینه که اگه مثلا یه تیکه آهن یا مس داخل قابلمه باشه ما مواد مورد نیاز بدنمون رو دریافت می کنیم …من فکر می کردم این آهن مورد نیاز بدن ربطی به آهن واقعی نداره میشه بیشتر توضیح بدین .مرسی

[matin]

با سلام،ممنون از حسن توجه و حوصله شما در خصوص مطالعه مطالب،در سالم و بی ضرر بودن ظروف چدنی،شکی نیست امامتاسفانه ظروف چدنی مورد تایید به ندرت در کشورمان یافت می شد و همین امر سبب سوء استفاده سودجویان را فراهم آورده است.به طوری که در برخی شهرها ازجمله مشهد ظروف چدنی با مارک ظروف چدنی روسی در بازار عرضه می شود که در حقیقت همان آلومینیوم فشرده می باشد که به اسم چدن به مردم فروخته می شود که حاصل استفاده از آن کم خونی و سایر بیماری ها خواهد بود. باید متذکر شد که ظروف چدن مورد تایید، ظروفی به رنگ مشکی می باشد که نشانه صحت جنس آن دو امر است: اول این که آهن ربا به این ظروف می چسبد و دیگر این که اگر این ظرف ها با نیروی زیاد یا از ارتفاع بلند به زمین بیفتند، شکسته می شود.
پاسخ به سوال دوم شما: بله این آهن همان اهن مورد نیاز بدن است ،منتها بدن ما به یون آهن نیاز دارد،و نه مولکول آهن،هنوز قرصی ساخته نشده که یون آهن را در بدن آزاد کند.این کار از پس یک تکه آهن آب دیده برمیاید وبس.مگر نه آهنهای دیگر در آب زنگ میزند و غذا را بد طعم میکند،لذا از نعل اسب استفاده کنید چون زنگ نمیزند و یون آزاد میکند.و در دسترس هست. و بفروش میرسد

[madjd]

ببخشید چقدر مطلبتون جدی بود؟

[matin]

با تشکر از حسن توجه شما،کاملا جدی بوده. منابع علمی هست که نشان میده که فلزات حتماً باید به صورت یون مصرف شوند نه به صورت مولکول. استفاده از فلزات به صورت مولکولی خطرناک و کشنده است. مانند قرص های آهن که باعث تخریب دندان می شوند، چون مولکولی هستند.
و همچنین منابع کاملا تاریخی در دسترس هست مبنی بر اینکه در دهه 50،نمکیها فقط و فقط و فقط ظروف مسی قدیمی را از افراد میگرفتند و نه ظروف نو را ! چون در مرز کشورما وترکیه آنها که پشت قضیه بودند فقط کهنه ها را از نمکیها میخریدند و نه نوها را .چون ظروف قدیمی اصل بود و جدیدیها تقلبی و سرطان زا هستند . ما هم غافل از این میگفتیم چه نمکیهای خوب و منصفی !!!!!!!!

[madjd]

ممنون
حالا ظروف مسی از کجا تهیه کنیم؟
نظرتون در مورد ظروف تفلون چیه؟[hr]

[arya]

ba salam va tashakor ,,lazem midanam dar morede ehtemal masmomiat ba ahan(fe) va mes(cu) be elat ghabel control naboodan mizane azad shoodam ahan va mes dar hein pokht ghaza ham tazakori dadeh shavad.

[matin]

ممنون از حسن توجه شما،
آهن و مس در شکل مولکولی خود (بصورت قرص )میتواند بدلیل مصرف زیاد موجب مسمومیت شود.اما به شکل یونی محدودیتی ندارد .و به هیچ وجه باعث مسمومیت نمیشود.
و اما در پاسخ به دکتر madjd هم باید بگم که
که:
ظروف مسی را از بازار مسگرها بخرید که تکنیک افزودن آلومینیوم پر از ضرر را ندارند.
ظروف تفلون بدلیل تخریب لایه های تفلون سرطان زاست.

[yas]

مطالب اموزنده اي بود از اينكه وقت گذاشتيد و ديگران رو هم در جريان گذاشتيد ممنونم. خيلي جالب بود

من الان چد ماهه كه دارم از ظروف مسي استفاده ميكنم

[matin]

YAS عزیز شما که تجربه ظرف مسی را دارید،قبول دارید که طعم برنج بخصوص ته دیگ طبخ شده در قابلمه مسی قابل مقایسه با طعم برنج طبخ شده در تفلون و سایر ظروف … نیست؟ یعنی قبول دارید که غذای طبخ شده در مس خوشمزه تره؟

[ناشناس]

سلام.
ممنون بایت اطلاع رسانی. من یک کفگیر حسوم از نمایندگی محصولات دکتر روازاده در شهرمون گرفتم و همین طور یک قابلمه مسی که مارک احیا هم روش داره. ولی کفگیرم کمی زنگ زده . یک دکتر گفت که آهن اگه زنگ بزنه خیلی سمیه. گفت کفگیر آهنی حسوم که در آب هست و هوا هم که هست خوب زنگ می زنه درون خود غذا! نظرتون دراین مورد چیه؟
درضمن قابلمه مسی ام هم درونش فوری سیاه شده و الانه قسمت هاییش قرمز هم شده.
با این که زیاد استفاده نکردم!

چند وقته دنبال قابلمه استیلی خوب می گردم تو نت. فالز و کرکماز به نظر خوب میان ولی یک جا خوندم که میگه کرکماز اصلش نیست در بازار. چقدر هم دنبال استیل ایرانی گشتم پیدا نکردم جز پارس استیل که درست جواب منو ندادند و امروز هم گفتند ما فعلا رو زودپز کار می کنیم .
به نظرتون جنس قابلمه اگه استیل باشه سلامتش قابل اعتماد نیست؟

بازار مسگر ها در اصفهان است؟ آیا قابلمه های آن ها زود سبز یا قرمز نمی شود.
چون گفته شده اگر ظروف مسی خش بردارد و قرمز یا سبز شود(دقیق یادم نیست) بسیار سمی میشود!
نظرتون درمورد نمک دریا چیه؟

ببخشید سوالات زیاد شد. با تشکر فراوان

[نویسنده]

نوشته‌ها