ديابت I يا ديابت مليتوس وابسته به انسولين (IDDM) غالبا در كودكان، نوجوانان و بالغين جوان ديده مي شود و اوج شروع سني آن 14 سالگي است. اين بيماري در اثر تخريب سلولهاي B جزاير لانگرهانس پانكراس با مكانيسم خود ايمني ايجاد مي شود و كمبود مطلق انسولين وجود دارد. تغييرات متابوليني شديد در اغلب بافتهاي بدن ايجاد ميكند و براي درمان نياز به انسولين خارجي است. شيوع IDDM درآمريكا 0/26% در سنين زير 20 سال و 0/22% در انگلستان در سنين زير 16 سال است. درخاورميانه بيش از 100000 (صدهزار) نفر مبتلا به IDDM هستند و سالانه حدود شش هزار (6000) نفر مبتلا ميشوند. 10-5% كل ديابتي ها را تشكيل ميدهند. يعني از هر 100 نفر مبتلا به ديابت 10-5 نفرشان از نوع IDDM است. IDDM موجب مرگ زودرس به علت عوارض حاد (كتواسيدوز ديابتي ، هيپوگليسمي) و عوارض مزمن و بلند مدت (بيماري شريان كرونري ، نارسائي كليه، بيماري عروق مغزي و …) مي شود. تغذيه دركنار ساير درمانها شامل انسولين درماني، فعاليت فيزيكي، حمايتي هاي رواني، عاطفي و راهنمائيهاي لازم، يك قسمت تكميلي در درمان ديابتمحسوب ميشود. عادات تغذيه اي بطور مستقيم كنترل متابوليكي گلوكز، رشد فيزيكي و بلوغ ، ايجاد و پيشرفت تمام عوارض مربوط به ديابت را در كودكان و نوچوانان تحت تاثير قرار ميدهد.
مقاله مورد بررسي نقش رژيم غذايي در پيشگيري از عوارض ديابت مليتوس وابسته به انسولين بر اساس RDA از نظر كربوهيدرات ، پروتئين، چربي و همچنين فيبر غذائي است.
