8 بيمار با بيماري آلزايمر زودرس در معرض دوز هاي خوراکي لستين و فيزوستيگمين قرار گرفتند که دز آنها به تدريج به دو برابر افزايش مي يافت. 6 فرد بهبود را در به ياد آوري کلي و بازيابي از حافظه بلند مدت (LTR) نشان دادند، به همراه کاهش در نادرستي در به ياد آوري (يک اندازه گيري از عدم کفايت در به ياد آوردن)، دز بهينه فردي هم 2 و هم 5/2 ميلي گرم از فيزوستيگمين براي هر بيمار پاسخ دهنده بود. نتايج اين مطالعه متعاقبا در يک مطالعه دو سو کور متقاطع که اثر فيزوستيگمين را با دارو نما مورد مقايسه قرار مي دهد، تکرار شد. دوباره، تمامي 6 بيمار بهبودي را در بياد آوري کلي و LTR، نشان دادند، که به همراه کاهش در بياد آوري غلط بود. کاهش در بياد آوري غلط به صورت معني داري با افزايش ممانعت از فعاليت کولين استراز در مايع مغزي نخاعي، همبسته بود، که تصديق مي نمايد درجه بهبودي در حافظه بيمار با ميزان فيزوستيگمين رسيده به مغز ارتباط دارد. ديگر نروترانسميترها و متابوليت ها در مايع مغزي-نخاعي تحت تاثير فيزوستيگمين قرار نگرفتند، که نشانگر عملکرد اختصاصي فيزوستيگمين بر سيستم کولينرژيک مي باشد. نتايج نشان مي دهد که دز هاي کوچک خوراکي فيزوستيگمين مخلوط با لستين داراي سودمندي درماني براي برخي بيماران داراي بيماري آلزايمر مي باشد.
