[farzaneh negahban]

چغاله بادام یکی از میوه های نوبر فصل بهار و در واقع میوه درخت بادام است که قشر خارجی آن سبز رنگ و پوشیده از کرک های ظریف بوده و داخل آن روکش سفید و نرمی وجود دارد که مغز آبکی و نازک بادام را در خود نگهداری می کند.
در این حالت میوه بادام کاملا رشد نکرده و کال است که با عنوان چغاله بادام مصرف می شود. چغاله هایی که مقداری تلخی دارند حاوی مقدار بسیار کمی اسیدسیانیدریک و ترکیبی از سم خطرناک سیانور هستند که مصرف زیاد آن می تواند منجر به مسمومیت در مصرف کننده شود.
به طور کلی مواد مغذی میوه کال و نارس بادام کمتر از میوه های رسیده است و از نظر کلسیم، آهن و به طور کلی املاح معدنی در سطح پایین تری قرار دارد. رسیده این میوه افراد را در برابر بیماری هایی چون پوکی استخوان ، افزایش کلسترول ، کم خونی و چسبندگی روده ها محافظت می کند، اما تا وقتی کال است از این ویژگی ها برخوردار نیست.
البته این میوه در صورت عدم افراط و رعایت برخی نکات بهداشتی فواید مهمی چون جلوگیری از گرفتگی عضلات دارد. در واقع میوه سبزرنگی نظیر چغاله بادام که کال و نارس است سرشار از کلروفیل است. کلروفیل داخل بدن در مسیر کانال گوارشی به تولید منیزیم کمک شایانی می کند و از آنجا که منیزیم برای کاهش گرفتگی عضلات نقش بسزایی دارد، خوردن متعادل آن می تواند تا حدی در بهبود گرفتگی عضلات مفید واقع شود.
از سوی دیگر این نوبرانه ترکیبات اسیدی دارد که وجود آنها در معده مانع آسیب رسیدن به بافت معده و بروز سرطان معده می شود؛ البته باید گفت این نوبرانه از نظر ویتامین C کامل نیست و کم کالری بودن آن نیز موجب لاغری نمی شود.
این میوه اغلب هضم سنگینی دارد و طبیعت آن بسیار سرد است به گونه ای که فرد با مصرف بیش از اندازه آن به اصطلاح عامیانه سردی می کند و گاهی دچار عوارضی از قبیل دل درد، تهوع، اسهال و سردرد می شود.

[نویسنده]

نوشته‌ها