[align=right]سیروز اصطلاحی پزشکی است که برای توصیف تخریب تدریجی کبد در نتیجه وارد آمدن آسیب مزمن به این اندام به کار می‌رود.
سیروز باعث ایجاد “بافت جوشگاهی” (بافت فیبری که به دنبال آسیب دیدن به وجود می‌آید) و “گره‌های باززایی” (توده‌هایی که در نتیجه باززایی بافت آسیب‌دیده بوجود می‌آیند) می‌شود جایگزین بافت طبیعی کبد می‌شوند.
این روند باعث می‌شود کبد نتواند کارکردهای طبیعی خود را انجام دهد، از جمله مقابله با عفونت‌ها، حذف سموم و باکتری‌ها از خون، پردازش داروها، هرومون‌ها و مواد مغذی جذب شده از غذاها، ساختن پروتئین‌هایی که به انعقاد خون کمک می‌کنند و تولید صفرا که به جذب چربی‌ها از جمله کلسترول کمک می‌کند.
شایع علل ایجاد سیروز کبدی اعتیاد به الکل، هپاتیت B و C و بیماری کبد چرب هستند، اما علل فراوان دیگری هم ممکن است سیروز ایجاد کنند. در برخی از موارد سیروز کبدی علت خاصی پیدا نمی‌شود.
سیروز کبد باعث ایجاد عوارض متعددی در بدن می‌شود. آسیت (تجمع مایع در حفره شکم) شایع‌ترین عارضه سیروز است. این عارضه به همراه کیفیت بد زندگی فرد را در معرض خطر بیشتر عفونت قرار می‌دهد و در درازمدت طول عمر فرد را کوتاه می‌کند.
سایر عوارض مرگبار سیروز شامل آنسفالوپاتی کبدی (اغتشاش شعور و اغما) و خونریزی از واریس‌های مری است.
سیروز عموما روندی غیرقابل‌بازگشت دارد و درمان معمولا بر پیشگیری از پیشرفت بیماری و عوارض آن متمرکز است.
در مراحل پیشرفته سیروز تنها گزینه درمانی پیوند کبد است[/align]
