[zahra jamshidi]

درمان نشانگان سه‌گانه اغلب به همکاري يک تيم درماني شامل پزشک، متخصص تغذيه، روان‌شناس، مربي و والدين نياز دارد. ‌همچنين ثبت تمرين‌هاي ورزشي، جايگزيني هورمون‌ها و کاهش تمرين‌هاي ورزشي الزامي است. اعضاي تيم درمانگر مي‌توانند با تغير عادت‌هاي غذايي فرد بيمار و تغيير در برنامه وررزشي او به بهبود علايم کمک کنند.
اختلال در غذا خوردن
گاهي مربيان، دوستان و والدين، خانم‌هاي ورزشكار را به کاهش وزن قابل‌توجه براي کم کردن بافت چربي با هدف افزايش توان ورزشي تشويق مي‌كنند و اين راهنمايي غلط باعث مي‌شود فرد ورزشکار نيز با محدودکردن شديد ميزان دريافت موادغذايي و انرژي، براي کاهش وزن تلاش كند و در نتيجه اختلال‌ خوردن به‌تدريج در فرد ظاهر مي‌شود.
کاهش وزن در بين زنان و دختراني که دررشته‌هاي خاص مانند ژيمناستيک، شيرجه، اسکيت نمايشي، ايروبيک فعاليت مي‌کنند، شايع‌تر است.
اين زنان و دختران براي کاهش وزن ممکن است از روش‌هاي غلط مانند محدوديت شديد مصرف، تلاش براي بالاآوردن غذاي خورده شده (استفراغ عمدي)، مصرف داروهاي کاهش‌دهنده اشتها، مصرف مسهل و تركيب‌هاي افزايش‌دهنده ادرار استفاده کنند. درنتيجه اختلال در غذا خوردن به شکل بي‌اشتهايي عصبي و بوليميا تظاهر پيدا مي‌كند:

بي‌اشتهايي عصبي: به کاهش وزن 15 درصد زير وزن طبيعي گفته مي‌شود. در اين بيماري احساس ترس از چاقي و تصوير نادرست از بدن و اختلال قاعدگي ديده مي‌شود.

بولميا: فرد مبتلا حداقل 2 بار در هفته به مدت 3 ماه کنترلي روي غذا خوردن ندارد و بيش از حد غذا مي‌خورد ولي با روش‌هاي مختلف مانند استفراغ، استفاده از داروها يا فعاليت بيش از حد، وزن خود را کم مي‌کند.
معمولا اختلال خوردن تشخيص داده نمي‌شود زيرا بسياري از دختران و زنان مبتلا به اين مشكل، به دليل خجالت و ترس از دست دادن کنترل برنامه غذايي‌شان آن را انکار مي‌کنند. اختلال خوردن به دليل ايجاد ضعف، کم‌آبي، کم‌خوني، نداشتن تمرکز، افسردگي، ديربهبود يافتن بيماري‌ها و بسياري از موارد ديگر مي‌تواند در انجام برنامه‌هاي ورزشي و کار فرد اختلال ايجاد مي‌کند.

[نویسنده]

نوشته‌ها