در ورزش‌هاي كوتاه‌مدت (كمتر از 30 دقيقه) آب مي‌تواند به عنوان مايع جايگزين از بروز كم‌آبي جلوگيري كند. اما در ورزش‌هايي كه بيش از اين طول مي‌كشند آب به تنهايي نوشيدني ايده‌آلي نيست. مصرف آب به تنهايي در ورزش‌هاي طولاني‌مدت و پس از آن موجب خستگي زودرس و حتي كم‌آبي مي‌شود. جذب آب به تنهايي موجب افت سريع غلظت پلاسما مي‌گردد و باعث خستگي زودرس، تهوع، استفراغ، گيجي و كم‌آبي مي‌شود. بنابراين اضافه كردن كمي سديم و گلوكز به آب مي‌تواند موثرتر باشد.
در حين ورزش نمي‌توان از تشنگي به عنوان علامتي براي كم‌آبي استفاده كرد چرا كه بروز تشنگي در حين ورزش نشاندهندهي وضعيت هموديناميكي بدتري نسبت به حالت تشنگي در يك فرد عادي مي‌باشد و بروز تشنگي حين فعاليت ورزشي نشاندهندهي ميزان كم‌آبي بيشتر بدن نسبت به حالت عادي مي‌باشد. به عبارت ديگر زماني تشنگي عارض مي‌شود كه مقدار نسبتا زيادي آب از بدن دفع شده باشد. پس بهتر است قبل از ايجاد تشنگي در حين ورزش در فواصل منظم مايعات مصرف شود. ميزان توصيه شده بر حسب شدت فعاليت ورزشي و سن ورزشكار متفاوت است ولي در بزرگسالان حداقل هر 15 تا 20 دقيقه يك ليوان و در كودكان كمي بيشتر از آن توصيه مي‌شود.
