[کاربر عادی]

دانه‌های «به» به دلیل وجود لعاب، در رفع التهابات مخاط‌ها، سرفه و گرفتگی صدا نقش بسزایی دارند.

---

درخت «به»، درخت کوچکی است که در خانواده‌ی گل سرخ جای می‌گیرد و پوست ساقه و تنه‌ی آن قهوه‌ای بوده و در اکثر نقاط اروپا، نواحی مدیترانه، آسیا و آفریقای شمالی می‌روید.

برگ‌های آن پوشیده از کرک و صاف است. گل‌های آن درشت، به رنگ سفید و یا صورتی و دارای پنج گلبرگ می‌باشد. این درخت میوه‌های درشت و کروی شکل به شکل گلابی دارد.

میوه‌ی «به» ابتدا به رنگ سبز است و پس از رسیدن، زردرنگ می‌شود و سطح آن پوشیده از کرک بوده و میوه‌ی نارس آن طعمی گس و قابض دارد اما نوع رسیده‌اش شیرین، مطبوع و معطر است.

جالب است بدانید درخت «به» در نواحی مختلف ایران می‌روید و مهم‌ترین نواحی کشت آن گرگان، گیلان و آذربایجان است.

«به» در جاهای دیگر دنیا از جمله آفریقا، مرکز اروپا و خاورمیانه نیز کشت و برداشت می‌شود ولی حدود 75 درصد «به» دنیا، از ایران تأمین می‌شود.

***خواص میوه‌ی به***
این میوه به دلیل داشتن ترکیبی به نام «پکتین» که از کربوهیدرات‌های پیچیده است، خواص دارویی دارد و به درمان اسهال کمک می‌کند. این میوه دارای خاصیت تقویت‌کننده‌ی معده و التیام ورم روده و مقوی قلب، ضدنفخ، ادرارآور، قاعده‌آور و خلط‌آور است و نقش موثری در بهبود بیماری‌های ریوی دارد.

***ترکیبات شیمیایی***

در 100 گرم میوه به مواد زیر مواد زیر وجود است

آب 83 گرم

مواد قندی 10 گرم

مواد نشاسته‌ای 5 گرم

کلسیم 10 میلی‌گرم

فسفر 17 میلی گرم

آهن 0/8 میلی گرم

پتاسیم 195 میلی گرم

سدیم 5 میلی گرم

ویتامین آ 40 واحد

ویتامین ث 15 میلی گرم

***به در طب سنتی***

از نظر طب قدیم ایران بهِ شیرین، گرم و تر و بهِ ترش، سرد و خشک است. روغن به، سرد و تر و قابض و به دانه سرد و تر است.

* به تقویت کنده قلب است.

* ادرار آور است.

* نرم کننده سینه است.

* مقوی معده و دستگاه هاضمه است.

* قابض است.

* خونریزی را بند می‌آورد.

* بهِ ترش مسهل است.

* بهِ ترش برای تنگی نفس مفید است.

* بهِ ترش استفراغ را بند می‌آورد.

* اسهال‌های ساده و اسهال خونی را درمان می‌کند.

* به، بهترین و مفیدترین میوه برای مسلولین است.

* خونریزی از رحم را متوقف می‌کند.

* اثر مفید روی بواسیر درد.

* برای هضم غذا مفید است.

***دانه‌ی به یا به دانه***

داخل میوه‌ی «به» دانه‌هایی به رنگ قهوه‌ای یا قهوه‌ای تیره وجود دارد. این دانه‌ها منبع بسیار خوبی از موسیلاژ (لعاب) هستند و حدود 20 تا 22 درصد وزن دانه را لعاب روی آن تشکیل می‌دهد.

دانه‌های «به» به دلیل وجود لعاب، در رفع التهابات مخاط‌ها، سرفه و گرفتگی صدا نقش بسزایی دارند.

به علاوه، آن‌ها در مصارف صنعتی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند به طوری که از لعاب این دانه در محصولات آرایشی و مجعد کردن موها استفاده می‌شود. البته یکی دیگر از موارد مصرف لعاب دانه «به» آهار دادن پارچه‌های گران‌قیمت است.

***خواص به دانه***

1- لعاب به دانه را روی زخم‌ها و سوختگی‌ها بگذارید تا باعث شفای سریع آن‌ها شود.

2- ضد تب است.

3- اسهال خونی و ساده را درمان می‌کند.

4- برای درمان جراحات گلو موثر است.

5- سرفه را برطرف می‌کند.

6- برای درمان تورم‌های داخلی بدن مفید است.

7- برای التیام ترک پوست دست و بدن، نوک پستان، لب و بواسیر، لعاب به دانه را روی موضع بمالید.

8- برای درمان خشکی زبان و دهان مفید است.

9- آفتاب‌زدگی را با مالیدن لعاب به دانه بر روی پوست درمان کنید.

10- جویدن به دانه برای تقویت نیروی جنسی مفید است.

***خواص دم کرده گل و شکوفه به ***

1- سردرد را برطرف می‌کند.

2- مقوی معده است.

3- سینه را صاف و تقویت می‌کند.

4- سرفه کودکان را برطرف می‌سازد.

5- برای درمان بی خوابی دم کرده گل را با آب بهار نارنج مخلوط کرده و قبل از رفتن به رختخواب بنوشید.

***خواص برگ و شاخه های به***

1- جوشانده برگ درختِ به، ورم چشم را مداوا می‌کند.

2- زخم‌ها را با جوشانده‌ی برگ به بشویید.

3- قابض است.

4- ضماد برگِ درخت به برای ورم چشم مفید است.

***خواص روغن به ***

1- برای برطرف کردن زنگ زدن گوش مفید است.

2- سرگیجه را برطرف می‌کند.

3- برای مداوای زخم‌های دهان مفید است.

4- خونریزی ریوی را درمان می‌کند.

5- اسهال مزمن را برطرف می‌کند.

6- دوست کبد است و ورم کبد را رفع می‌کند.

7- زخم روده‌ها را درمان می‌کند.

روش‌های استفاده از گیاه به

1- به دانه

* برای مصرف به دانه می‌توانید یک قاشق چای‌خوری از دانه‌های آن را کمی در آب خیس و سپس استفاده کنید.

* همچنین می‌توانید چند «دانه به» روی زبان قرار دهید و لعاب آن را ظرف چند دقیقه بمکید.

* جوشانده‌ی دانه به: 30 گرم به دانه را در یک لیتر آب جوش ریخته و آن‌قدر بجوشانید تا به صورت ژله در آید.

نکته: دانه‌ی به را هرگز نجوید

توجه داشته باشید که دانه «به» را باید فقط به طریقی که گفته شد، مصرف کرد و هرگز نباید آن را به صورت له‌شده یا خردشده، جوشاند و خورد، زیرا با این کار، موادی به نام آمیگدالین در «دانه به» تجزیه (هیدرولیز) می‌شوند و اسید سیانیوریک تولید می‌کنند که اسیدی خطرناک است. با مکیدن یا خوردن دانه به، لعاب از روی آن جدا و دانه بدون هیچ تغییری دفع می‌شود. در این صورت خطر تولید اسید سیانیوریک وجود ندارد، اسید سیانیوریک فقط با له یا خرد شدن دانه در محیط معده تولید می‌شود.

2- شیره‌ی به

50 گرم به را خرد کرده با 50 گرم عسل یا شکر مخلوط کنید و در یک لیتر آب جوش بریزید و آن‌را روی چراغ گذاشته تا بجوشد و حجم آن به نصف تقلیل یابد.

3- جوشانده‌ی برگ درخت به

30 گرم برگ درخت به را در یک لیتر آب‌جوش ریخته و مدت چند دقیقه بجوشانید.

4- دم کرده‌ی گل به

30 گرم گل به را در یک لیتر آب‌جوش ریخته و به مدت پنج دقیقه بگذارید تا دم بکشد.

5- روغن به

به را تکه تکه کرده و بپزید سپس آب آن‌را بگیرید و با دو برابر وزن آن روغن زیتون مخلوط کرده و آنقدر بجوشانید تا تمام آب آن بخار شود و فقط روغن باقی بماند البته دقت کنید که روغن نسوزد.

[نویسنده]

نوشته‌ها