آنچه که در زير مي‌آيد گزيده‌اي است از سخنراني سال 2007 دکتر مارگارت چان (Margaret Chan)، مدير کل سازمان جهاني بهداشت، درباره بهداشت جهاني است. در سخنراني مذکور، خانم چان مباحثي را مطرح کرد مبني بر اين که توانايي جهان براي اداره کردن چالش‌هاي سلامت وابسته به ظرفيت فراساختاري سيستم‌هاي سلامت محلي است.
«صنعتي شدن توليد مواد غذايي، جهاني شدن تهيه غذا و توزيع آن و کانال‌هاي بازاريابي آن به معني اين است که همه ما به طور فزاينده‌اي از رژيم‌هاي غذايي ناسالم مشابهي استفاده مي‌کنيم. با مهاجرت گسترده به شهرها، شيوه زندگي به شکل روزافزوني بدون تحرک مي‌شود. چاقي معضلي جهاني شده است.
بيماري‌هاي مزمن که براي مدت‌ها معضل جوامعِ برخوردار تلقي مي‌شدند، مکان خود را عوض کرده‌اند. در حال حاضر آنها بيشترين بار خود را به کشورهاي کم و ميان درآمد تحميل مي‌کنند. در اين جا يک مثال وجود دارد. در کامبوج، کشوري با حداقل توسعه، در حال حاضر 1 نفر از هر 10 بزرگسال ديابت دارد و 1 نفر از هر 4 بزرگسال مبتلا به پرفشاري خون است.
اين افزايش بيماري‌هاي مزمن و نيازهاي مراقبتي مزمن فشار تقريبا غيرقابل تحملي بر سيستم‌هاي سلامت وارد مي‌کند. هزينه‌ها براي خانواده‌هاي فقير ممکن است مصيبت‌بار باشد. به طور مثال در بخش‌هاي روستايي چين 50-30% از کشاورزان فقير ناخوشي يا هزينه‌هاي مراقبت درازمدت را به عنوان علت ريشه‌اي فقر خود بيان کردند.
سلامت عمومي با يک فشار محکم رو به جلو رانده شده است ولي اين روند همچنان مانند حرکت در سر بالايي احساس مي شود. واقعيت اين جاست که مداخلات و پول در نبود سيستم‌هاي ارايه مناسب تنها اثري محدود خواهند داشت.»
