مطالعات مقطعي و مورد- شاهدي در کودکان و بزرگسالان، افزايش شيوع آسم را در افراد چاق نشان داده‌اند. معروفترين اين مطالعات، پژوهشي است که توسط سين و همکاران انجام شد. آنها اطلاعات حاصل از 16،692 شرکت کننده (با سن حداقل 17 سال) را به کار گرفتند. اين پژوهشگران شاخص توده بدن (BMI که به kg/m2 اندازه‌گيري مي‌شود) را به چهار گروه تقسيم‌بندي کردند و ارتباط ميان اين چارک‌هاي BMI و شکايت از آسم و استفاده بحراني از برونکوديلاتورها را بررسي کردند. در اين تحليل، افراد بالاترين چارک BMI، بيشترين ميزان خطر شکايت از آسم را داشتند. روندي به سمت افزايش خطر آسم همزمان با ازدياد BMI وجود داشت ؛ يافته‌هاي مشابهي نيز در مورد افزايش استفاده از برونکوديلاتورها همزمان با افزايش BMI مشاهده شده است.
