در بیش‌تر جنگل‌های حاشیه دریای خزر، می‌توانید درخت ازگیل را پیدا کنید.
درختی با شاخه‌های خاردار و برگ‌های سبز براق که پشت‌شان کرکی و خاکستری رنگ است و گل‌های سفید پنج‌پری که در بهار شکوفا می‌شوند. عجیب نیست که این شکوفه‌ها شبیه یک رز خلوت باشند چرا که ازگیل عضوی از خانواده‌ی رزهاست.
میوه‌های توپی و قهوه‌ای ازگیل در حالت نارس، بسیار سفت و اسیدی‌اند. برای این‌که تصویر ذهنی دقیقی از مزه‌ی ازگیل داشته باشید باید حداقل هفت، هشت دانه از آن میل کنید… توصیف طعم ازگیل، مثل گزارش‌های هواشناسی دیمی است! طعم ازگیل، شیرین، کمی تا قسمتی مایل به ترش و بعضی اوقات گس است. میزان شیرینی میوه، اول به نژادش بستگی دارد و بعد به میزان رسیده بودنش. البته اگر بیش از حد برسد، از داخل دچار گندیدگی و یا به اصطلاح ترشیدن می‌شود. به همین خاطر است که در ادبیات اروپا، میوه‌ی ازگیل نماد انسان‌های بدکار و تهیدستی نابه‌هنگام است که انسان را از درون متلاشی می‌کند!
یکی از اصلی‌ترین علل حضور این میوه در مراسم یلدای ایرانیان، زمان رسیدن آن در اواخر پاییز و به قولی نوبرانه بودن آن است. اما اگر بخواهیم از آن لحاظ به موضوع نگاه کنیم، نباید از بحث غرور آفرین علم نیاکانمان به خواص جالب و بی شمار ازگیل غافل شویم!
شاید مهم‌ترین ویژگی ازگیل، حضور مقدار قابل توجهی از ویتامین ب در آن باشد که نقش مؤثری در آرامش، رفع اضطراب و تقویت اعصاب و روان دارد. تقویت خون هم به ازگیل نسبت داده می‌شود، چرا که به‌خاطر املاح قلیایی موجود در آن، فشار اسمزی خون و در نتیجه مقدار خون افزایش می‌یابد.
از چوب سخت و به قول خودمان پیچ در پیچ ازگیل برای ساختن داس، عصا و مخصوصاً چوب‌دستی درویشان استفاده می‌شود. دراویش معتقدند در دست داشتن چوب ازگیل فواید زیادی دارد
