“ارزيابي آمادگي فرد براي تغيير يا همان آمادگي براي رژيم گرفتن، مهم است و به بيماران جوياي کاهش وزن کمک مي‌کند.”
گفته فوق افسانه ای در مورد چاقي محسوب می شود و شواهدي عليه آن وجود دارد:
در بيماراني که در برنامه‌هاي رفتاري کاهش وزن ثبت نام مي‌کنند يا تحت جراحي ضد چاقي قرار مي‌گيرند، آمادگي براي رژيم گرفتن پيش‌بيني‌کننده ميزان کاهش وزن يا پايبندي به درمان نيست. تاکنون 5 کارآزمايي (شامل 3910 بيمار با ميانه مدت 9 ماه براي هر مطالعه) به صورت اختصاصي به ارزيابي «آمادگي براي تغيير» (stages of change) (و نه اختصاصا آمادگي براي رژيم گرفتن) پرداخته‌اند. در اين مطالعات متوسط کاهش وزن کمتر از يک کيلوگرم بوده و شواهد قاطعي مبني بر کاهش وزن پايدار يافت نشده است [در مقايسه با مواردي که در آن‌ها اين آمادگي بررسي نگرديده]. توضيح اين امر احتمالا ساده است: کساني که به صورت داوطلبانه در برنامه‌هاي کاهش وزن شرکت مي‌کنند، طبيعتا از يک آمادگي حداقلي براي شروع مداخلات رفتاري مورد نياز براي کاهش وزن برخوردارند [و نيازي به ارزيابي آن‌ها از اين نظر نيست].
منبع:
Casazza K, et al. Myths, presumptions, and facts about obesity. New England Journal of Medicine January 31, 2013; 368: 446-54.
