[Shafiei]

پنیرها 2 جورند؛ آب‌نمکی و غیر آب‌نمکی.

* در مورد پنیرهای آب‌نمکی می‌توان گفت که پس از مایه زدن شیر، لخته شدن، آب‌گیری و قالب‌گیری آن، پنیر به دست آمده را برای طی کردن مراحل رسیدن، داخل مخلوطی از آب و نمک می‌گذارند و آن را در همان مخلوط هم نگهداری می‌کنند. بنابراین آب موجود در برخی از بسته‌بندی‌های پنیر، آب‌نمک است. این آب قابل خوردن نیست و شما می‌توانید بعد از باز کردن بسته‌بندی پنیرها، آن را دور بریزید. در واقع، آب‌نمک پنیرها حاوی مواد مغذی نیستند و ارزش تغذیه‌ای ندارند.

* پنیرهای خشک یا غیر آب‌نمکی، مراحل رسیدن خود را بیرون از مخلوط آب و نمک طی می‌کنند. یعنی بعد از مایه زدن شیر، لخته شدن، آب‌گیری و قالب‌گیری آن، قالب‌ها را برای مدتی داخل انبار یا سردخانه‌ای نگهداری می‌کنند تا محصول نهایی به خوبی برسد. در نهایت هم این‌گونه پنیرها را به صورت خشک بسته‌بندی می‌کنند و از آب و نمک اضافی برای بسته‌بندی کردن آن‌ها کمک نمی‌گیرند.

معمولاً پنیرهای سنتی ایرانی مانند پنیر لیقوان یا پنیر سفید از گروه پنیرهای آب‌نمکی هستند، اما پنیرهای خارجی که مصرف آن‌ها در ایران هم کمتر است از پنیرهای خشک هستند. تفاوت این 2 نوع پنیر در شکل تولید آن‌هاست و نمی‌توان مصرف نوعی از آن‌ها را صددرصد بر دیگری ارجح دانست. گاهی برخی از افراد گمان می‌کنند که دور ریختن آب پنیر باعث فساد زودتر آن خواهند شد. این باور، باور غلطی است. معمولاً بسته‌بندی پنیرها به گونه‌ای است که حداکثر ظرف مدت 1هفته توسط اعضای خانواده مصرف می‌شوند. اگر قرار باشد ما پنیر را پس از باز کردن بسته‌بندی آن برای مدت طولانی نگهداری کنیم، چه آن را درون آب‌نمک بگذاریم و چه نگذاریم، با فساد، کپک‌زدگی و رشد قارچ‌ها در سطح پنیر مواجه خواهیم شد. این امر به دلیل خارج شدن پنیر از حالت استریل با باز شدن بسته‌بندی آن و ورود میکروارگانیسم‌های مختلفی مانند کپک‌ها و قارچ‌ها به درون پنیر اتفاق می‌افتد.

عوارض جانبی

مصرف دوز بالای پروتئین آب پنیر سبب بروز حالت تهوع، افزایش حرکات روده، سردرد، تشنگی و نفخ می‌شود.

خطرات

بیماران کلیوی و افرادی که به شیر حساسیت دارند، باید از مصرف پروتئین آب پنیر اجتناب کنند.

واکنش‌ها

مصرف هم زمان پروتئین آب پنیر و آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای درمان پارکینسون و پوکی استخوان خطرناک است.

[نویسنده]

نوشته‌ها