[Zohre Azimi]

قسمت مورد استفاده گياه، ساقه و برگ و ميوه آن است. ميوه گشنيز، گرد و به‌رنگ زرد است. بوي تازه آن مطبوع نبوده و تقريبا بد بو است ولي بر اثر خشك‌شدن، اين بو از بين رفته و خوشبو مي‌شود. حتي نام لاتين گشنيز از لغت يونانيKorio مشتق شده كه به‌معني بد بو است.
خواص دارويي
1ـ گشنيز، تسكين‌دهنده استفراغ و برطرف‌كننده عطش است.
2ـ گشنيز خام، خواب‌آور است، براي اين منظور بايد آب گشنيز خام را به مقدار 30 گرم همراه با شكر تناول نماييد و بيشتر از 30 گرم ايجاد بي‌حسي، گنگي، خواب عميق و حالاتي شبيه مستي مي‌كند.
3ـ اسانس گشنيز در صنايع غذايي و آرايشي ـ بهداشتي، نوشابه‌سازي، شكلات‌سازي و داروسازي كاربرد دارد.
4ـ گشنيز له‌شده مخلوط با نان خشك نرم‌شده، خارش‌هاي پوستي را تسكين مي‌دهد و اين مرهم بايد در محل خارش پوست روزي 3 مرتبه ماليده شود.
5ـ تخم گشنيز، خاصيت نيرو‌دهنده و هضم‌كننده غذا دارد. به اين منظور بايد 10 تا 30 گرم تخم گشنيز را در يك ليتر آب دم‌كرده و چند استكان مانند چاي شكر ميل كنيد.
6ـ مصرف تخم گشنيز مقوي معده و نشاط‌آور است، بنابراين براي معالجه بيماراني كه دچار افسردگي و خمودي باشند، اثر شفابخشي دارد.
7ـ خوردن تخم گشنيز بو‌داده به مقدار 2 تا 5 گرم، درمان‌كننده سردرد و اسهال است.
8ـ اگر گرد تخم گشنيز را روي زخم قرار داده، كمي فشار دهند، خونريزي را بند مي‌آورد.
9ـ برگ‌هاي تازه گشنيز، ادرار‌آور، عرق‌آور و نيرو‌دهنده معده است.
10ـ زكرياي رازي گشنيز را براي آرام‌كردن سردرد و رفع مستي تجويز مي‌كرد.
11ـ اگر گشنيز را در دهان بجويد، درد دندان را تسكين مي‌دهد.
12ـ جويدن گشنيز، لثه را نيرومند و خون لثه را قطع مي‌كند.
13ـ مصرف زياد گشنيز، موجب نوعي خستگي شديد مي‌شود كه منجر به خوابي عميق مي‌گردد و گاه ممكن است به ورم معده و روده منتهي شود.

[نویسنده]

نوشته‌ها