احساس گرسنگي را بايد مهم ترين عامل آغازگر خوردن دانست زيرا هيچ کس را نمي توان پيدا کرد که صرفا به دليل تامين مواد مورد نياز بدنش غذا بخورد.
احساس گرسنگي در اغلب موارد با احساس سيري دو سر طيفي را تشکيل مي دهند و به خوبي ميزان غذا خوردن فرد را کنترل مي کنند. اما گاهي به دلايلي بخش سينگولاي مغز(اين ناحيه بخشي از کورتکس يا همان سلولهاي خاکستري را تشکيل مي دهد.)کار خود را خوب انجام نمي دهد و فرد با وجود خوردن غذاي زياد همچنان احساس گرسنگي مي کند. يکي از دلايل اصلي اين مشکل، گمراه کردن سينگولاست.
مغز انسان فقط از گلوکز تغذيه مي کند به همين دليل هر عاملي که باعث کاهش گلوکز خون شود باعث نرسيدن گلوکز به مغز مي شود و چراغ خطرهاي مغز را به صدا در مي آورد.
خوردن غذاهايي که نمايه گلايسمي بالايي دارند با افزايش ناگهاني انسولين وافت ناگهاني قند، مهمترين عامل رسيدن سيگنال غلط زنگ خطر به مغز هستند. به همين دليل مواد قندي را بايد ممترين عامل ايجاد اشتهاي کاذب دانست. برعکس موادي که نمايه گلايسمي پاييني دارند، در کنترل اشتها نقش موثري ايفا مي کنند. از بين اين خوارکي ها مي توان به سيب و آرد سبوس دارو اشاره کرد. اين تحريک سينگولا و داشتن احساس يري است که ما را از غذا خوردن بيشتر باز مي دارد. پس اگر بتوانيم سينگولا را زودتر تحریک کنيم احتمالا در کنترل اشتها موفق خواهيم بود.
