گرچه قریب به 400 سال پیش از تولد مسیح ، تئوفراست از لیمو سخن گفت ،اما تنها در قرن چهارم میلادی ، هنگامی که جنگجویان مسیحی در جنگ های صلیبی به فلسطین رسیدند، لیمو را دیدند که در باغ های آن سرزمین کشت شده بود .
پلین، گیاه شناس معروف ، لیمو را به عنوان پادزهری قوی می شناخت . نظریه پلین در پایان قرن دوم مسیحی دوباره بررسی شد و به اثبات رسید و معلوم گشت که لیمو واقعاً سموم بدن را از بین می برد .
در آن زمان این داستان بر سر زبان ها بود که : 2 نفربه خاطر جرمی که مرتکب شده بودند، از طرف دادگاه به مرگ با نیش افعی محکوم شدند . زنی به آنها رحم کرد و چند لیمو به آنها داد و آنها با خوردن لیمو از نیش افعی ها مصون ماندند و زهر در آنان اثر نکرد .
ابن سینا پزشک معروف ایرانی آب لیمو را بهترین دارو برای تشنجات ناشی از تب می دانست و یرقان را هم با لیمو معالجه می کرد . سنت هیلدگر نیز مصرف پوست لیمو را به زنان باردار تجویز می کرد تا ویار آنها فروکش کند ، قوه هاضمه آنها تقویت شود و دل به هم خوردگی و تهوع آنان برطرف گردد
