به‌طور کلی شیر معمولی از شیر کاکائو بهتر است ولی در مواردی که فرد اصلا نمی‌تواند مزه شیر را تحمل کند، اما شیرهای طعم‌دار یا شیر کاکائو را دوست دارد، مصرف این شیرها اشکالی ندارد. به غیر از شیر کاکائو، بنا به تعریف منابع معتبر صنایع غذایی سایر شیرهای طعم‌دار باید تکه‌های میوه طبیعی را در خود داشته باشند. همان‌طور که در خانه شیر موز تهیه می‌کنید و موز را در شیر می‌ریزید. کارخانه‌ها اجازه ندارند با مواد شیمیایی طعم میوه را در شیر ایجاد کنند و باید از میوه پوره‌ای بسازند و آن را با شیر مخلوط کنند. شیرهای طعم‌دار بین 2-1 درصد قند دارند که این مقدار در شیر کاکائو به دلیل تلخی کاکائو، بیشتر است.
شیری که از دامداری به کارخانه‌های لبنی می‌رود، درجه‌بندی می‌شود؛ بهترین شیر، مختص خط تولید شیر استریلیزه است. شیری که کیفیت آن یک درجه کمتر است، برای خط تولید شیر پاستوریزه فرستاده می‌شود و شیری که بدترین کیفیت را دارد، با کاکائو یا پوره میوه‌های مختلف طعم‌دار می‌کنند. متاسفانه دست‌اندرکاران تولید و توزیع شیر خودشان معمولا شیر طعم‌دار نمی‌خورند.
شاید خوانندگان بپرسند بالاخره بدکیفیت‌ترین شیر هم فرآیند پاستوریزاسیون را طی می‌کند و نباید باعث ایجاد مشکلی شود، اما باید توجه داشت که شیر بی‌کیفیت بار میکروبی بسیار بالایی دارد و گاهی ممکن است 3-2 بار پاستوریزه شود. به خاطر داشته باشید که شیر یک فرآورده طبیعی پروتئینی است و پروتئین‌‌ها به حرارت بسیار حساسند بنابراین تحمل چنین فرآیندهایی آن هم چند بار، می‌‌تواند ارزش غذایی شیر را کم کند.
