[zahra jamshidi]

مواد غذايي مختلفي که با خاصيت نگهداري طولاني‌مدت تهيه مي‌شوند،‌ دو گروه هستند؛ گروه اول، محصولاتي مانند لبنيات با مدت زمان ماندگاري بالا مثل شيرهايي با ماندگاري چند ماهه كه‌ حاوي مواد نگهدارنده اضافي نيستند و شيوه‌هاي تهيه و توليدشان به گونه‌اي است که نياز به استفاده از مواد نگهدارنده در آنها وجود ندارد…
کارخانه‌هايي که شيرهاي با ماندگاري بالا توليد و به بازار عرضه مي‌کنند، بايد براي افزايش مدت ماندگاري محصولات خود، تمام ميکروب‌هاي موجود در آنها را از بين ببرند.
براي از بين بردن ميکروب‌ها هم کافي است شير را 2 تا 4 ثانيه تحت حرارتي حدود 130 تا 150 درجه سانتي‌گراد قرار دهند. با اين حساب محصول نهايي با حرارت‌دهي بالا استرليزه مي‌شود و ديگر ميکروبي در آن باقي نمي‌ماند که براي پيشگيري از رشدش نياز به استفاده از مواد نگهدارنده باشد. به شيرهايي که با اين روش استريليزه و بسته‌بندي مي‌شوند، «فرادما» هم مي‌گويند بنابراين اين تصور كه از مواد نگهدارنده در شيرهاي استريليزه استفاده مي‌شود، کاملا غلط است و استفاده از آنها هم مشکلي براي افراد ايجاد نمي‌کند.
گروه ديگر محصولات غذايي با ماندگاري بالا، آنهايي هستند که مواد نگهدارنده به ترکيبشان اضافه مي‌شود. هرچند اگر تکنولوژي و دانش کافي براي تهيه مواد نگهدارنده و مقدار مجاز افزودن آنها به مواد غذايي رعايت شود، مي‌توان تا حدي از سلامت آنها مطمئن شد اما نگهدارنده‌ها جزو مواد طبيعي نيستند و مي‌توانند زيان داشته باشند. نگهدارنده‌ها مي‌توانند بر نحوه حرکت و هضم مواد غذايي که وارد دستگاه گوارش مي‌شوند، تاثير منفي بگذارند و باعث ايجاد تاخير در هضم غذا شوند. از طرف ديگر، اگر مواد نگهدارنده با روش درستي تهيه نشوند يا در اندازه‌هاي مجاز و ايمن در صنايع غذايي به محصولات مختلف اضافه نشوند و از آنها بيش از اندازه استفاده شود، عوارض جدي‌تري خواهند داشت.
در نهايت به تمام افراد توصيه مي‌شود براي حفظ سلامت بدنشان تا مي‌توانند از مواد اوليه تازه و خوراکي‌هاي تازه و سالم استفاده کنند و مصرف غذاهاي آماده، نيمه‌آماده و کنسروي که حاوي انواع نگهدارنده‌ها هستند، به زمان‌هاي خاصي که امکان دسترسي به مواد غذايي تازه وجود ندارد، محدود شود.

[نویسنده]

نوشته‌ها