[s.samadi]

تمام بيماران ديابتي نوع 1 و 40% بيماران ديابتي نوع 2 وابسته به تزريق انسولين هستند. دوز انسولين دريافتي بايد با مقدار غذا و ميزان فعاليت فرد تطابق يابد. قبل از تطابق دادن انسولين موارد زير بايد مدنظر قرار گيرند:
– با شروع درمان با انسولين، به مدت حداقل 3 روز تا يك هفته، بايد مقدار انسولين دريافتي، مقدار غذاي خورده شده و نتيجه تست قند خون دو ساعت قبل و بعد از غذا و قبل از خواب در يك دفتر روزانه ثبت شود و ملاحظات مربوط هم در كنار آن درج گردد (مثلاً تأخير در خوردن ناهار، سرماخورگي، خوردن يك ميان و عده اضافه و …) براي افراد ديابتي نوع 1 ، تست قند خون در روز به ميزان 3 بار يا بيشتر توصيه مي شود . سپس با مشورت با متخصص، دوزانسولين براساس مقدار كربوهيدرات غذا، مطابقت داده ميشود.
قند خون در افراد ديابتي نوع 2، با ثبات تر از نوع 1 است و اين افراد ممكن است به 2-1 بار تست قند خون در روز احتياج داشته باشند.
– بايد براي قند خون يك مقدار هدف در نظر گرفته شود توصيه مي شود قبل از غذا محدوده قند خون mg/dl140-80 و قند خون موقع خواب mg/dl160-100 باشد.
– براي كنترل مناسب قند خون، بايد به زمان اثر انسولين در بدن توجه شود. بايد توجه داشت كه عمل انسولين ممكن است از فردي تا فرد ديگر متغير باشد و با دوزانسولين ، محل تزريق، ميزان ورزش، وجود آنتي باديهاي ضدانسولين و ديگر فاكتور ها، تغيير مي كند. با توجه به اين كه ميزان قند خون 1-5/0 ساعت بعد از صرف غذا به ماكزيمم مي رسد، بايد تزريق انسولين طوري انجام شود كه 1-5/0 ساعت بعد از صرف غذا، انسولين به اوج اثر خود برسد.

جدول زير زمان اثر انواع انسولين را نشان مي دهد:

نوع انسولين شروع اثر اوج اثر مدت اثر
انسولين تند اثر:
1-ليسپرو 30-15 دقيقه 90-30 دقيقه 5-3 ساعت
2-رگولار 60 -30 دقيقه 4-2 ساعت 8-6 ساعت
3- آسپارت 5 دقيقه 15 دقيقه 4-3 ساعت
انسولين متوسط اثر:

NPH-لنت 2-1 ساعت 12 -6 ساعت 26 -18 ساعت

انسولين طولاني اثر:

1-اولترالنت 6-4ساعت 16-10 ساعت 48 -24 ساعت
2- گلارجين 6-4 ساعت 24-6 ساعت بيشتر از 24 ساعت

انسولين مخلوط

(50/50 , 70/30) 60-30 دقيقه 12 -2 ساعت تا 18 ساعت
در افراد سالم غير ديابتي، بدن به دو صورت انسولين ترشح مي كند: انسولين پايه و انسولين بعد از غذا. انسولين پايه در طول شبانه روز ، صرفنظر از اين كه فرد غذا خورده باشد يا نه، به مقدار اندك و بطور مداوم ( هر 11-9 دقيقه) ترشح مي شود. اين انسولين مسئول كاهش كتوژنز، كنترل ليپوليز، گليوكونئوژنز و گليسكوژنوليز و برداشت پايه گلوكز توسط بافت هاي محيطي است. انسولين هاي متوسط اثر و طولاني اثر موجود از اين الگو پيروي مي كنند.
نوع ديگر، انسولين بعد از غذا است كه در پاسخ به صرف غذا، بلافاصله و به مقدار بيشتر ترشح مي شود و در فاصله 10 دقيقه بعد از غذا به اوج غلظت خود مي‌رسد و در فاصله 4-2 ساعت هم به سطح پايه برميگردد. انسولين هاي كوتاه اثر از اين الگو پيروي مي كنند. مقدار ترشح انسولين در افراد غير ديابتي كه وزن زمان دارند تقريباً 25 واحد در روز است.

در بعضي افراد ديابتي قند خون با دو تزريق انسولين در روز كنترل مي شود در حالي كه در بعضي ديگر احتياج به 4 تزريق در روز مي شود. تزريق مخلوط دو انسولين كوتاه اثر و متوسط يا طولاني اثر، در كنترل قندخون موثرتر است.

[ناشناس]

به به. آفرین چه مطلب مفیدی گذاشتید. با تشکر از مطالب مفیدتون. چون شما در مورد دیابت اطلاعاتی دارید : در مورد داروهای متفورمین و سولفونیل اوره ، اونها را باید چه جوری مصرف کرد یعنی قبل از غذا یا بعد از غذا…….؟ در مورد روش مصرفشان اگر می دونید بگید؟

[s.samadi]

در بيماران ديابتي نوع 2 كه رژيم غذايي، كاهش وزن و ورزش، در كنترل قند خون مؤثر نباشد مصرف داروهاي كاهنده قند خون، الزامي مي شود. انواع داروهاي كاهنده قندخون در زيرآورده شده است:
– سولفونيل اوره ها:
انواع اين دسته داروها عبارتنداز:
Glipizide (Glucotrol) , Glimepiride (Amaryl) , Glyburide (Glynase) Glipizide (Glucortol XL
اين داروها، با تحريك سلولهاي پانكراس، باعث ترشح انسولين بيشتر مي شوند.
عوارض اين داروها عبارتند از هايپوگلايسمي (بيشتر با گليبورايد) وافزايش وزن.
– Meglitinides:
از اين گروه ، Repaglinide (Prandin را داريم كه با مكانيزم شبيه به سولفونيل اوره‌ها، باعث تحريك ترشح انسولين در موقع بعد از صرف غذا مي شود.
عوارض اين دارو عبارتنداز هاپيوگلايسمي و افزايش وزن.
مزيت این دارو اين است كه با خوردن آن بلافاصله قبل از غذا، سريعاً اثر هايپوگلايسميك اعمال مي كند و قند خون بعد از صرف غذا را پايين مي آورد و احتمال بروز هايپوگلايسمي در هنگام شب يا با حذف يك وعده غذايي با آن كمتر است.
بي گوانيدها:
از اين گروه مت فورمين (گلوكوفاژ) را داريم كه بيشتر با تأثير روي كبد از توليد گلوكز كبدي مي كاهد (كاهش گلوكونئوژنز) و نيز برداشت گلوكز توسط ماهيچه ها را افزايش مي‌دهد، اماتأثيري روي ترشح انسولين ندارد و باعث بروز هايپوگلايسمي نمي شود. اين دارو تا حدودي باعث كاهش وزن مي شود و سطح چربي خون را نيز بهبود مي بخشد و براي بيماراني كه اضافه وزن دارند، انتخاب مناسبي است.
از عوارض مت فورمين عبارتست از تهوع، اسهال، بي اشتهايي و نفخ و عارضه نادر آن لاكتيك اسيدوز شديد است كه مي تواند مرگبار باشد كه معمولاً در بيماران كبدي، كليوي و الكلي رخ مي دهد. موارد منع مصرف مت فورمين عبارتند از: نارسايي كليه، بيماري كبدي، دهيدراسيون، اسيدوز متابوليك حاد يا مزمن (از جمله كتو اسيدوز ديابتي) و نيز حساسيت به اين دارو. مطالعات نشان داده است كه مت فورمين قند خون را تقريباً mg/dl 70-60 و HbA1C را %2 –5/1 كاهش مي دهد و احتمالاً بخاطر كاهش سطح انسولين از طريق كاهش مقاومت به انسولين، باعث كاهش اترواسكروز مي شود.

ممانعت كننده هاي آلفاگلوكوزيد از:
از اين گروه، آكاربوز (Precose) و Miglitol (Glyset را داريم كه در روده كوچك از آنزيم هايي كه مسئول هضم كربوهيدرات‌ها هستند ممانعت مي كنند و بنابراين جذب كربوهيدرات ها را به تأخير مي اندازند و قند خون بعد از غذا را پائين مي‌آوردند و به همين دليل بايد همراه با هر وعده غذايي مصرف شوند. اين داروها باعث هايپوگلايسمي يا اضافه وزن نمي شوند اما اغلب عوارضي چون نفخ، اسهال و درد شكم دارند كه با افزودن تدريجي دوز دارو، برطرف مي شود. تجويز اين دارو براي افرادي كه ديابت خفيف دارند يا آنهايي كه داروهاي ديگر كاهنده قند خون مصرف مي كنند، مناسب تر به نظر مي رسد.
Thiazolidinediones:
داروهاي اين دسته عبارتند از: Troglitazone (Rezulin)، Rosiglitazone (Avandia) Pioglitazone (Actos
Rezulin در سال 2000 از بازار آمريكا جمع آوري شد زيرا در بعضي بيماران باعث آسيب كبدي شده بود. اين دسته داروها حساسيت به انسولين و برداشت گلوكز در ماهيچه را افزايش مي دهند و توليد اندوژن گلوكز را نيز مي كاهندو بدين ترتيب غلظت گلوكز پلاسما را كاهش مي دهند. از عوارض اين داروها اضافه وزن زياد و ادم است. موارد منع مصرف آن در بيماران كبدي و قلبي است.
انتخاب دارو:
براي انتخاب نوع دارو، بيماران را به گروه چاق و لاغر تقسيم مي كنيم. انتخاب بر اين اساس است كه بيشتر بيماران لاغر مبتلا به ديابت نوع 2، دچار كمبود ترشح انسولين هستند و نه مقاومت به انسولين و بنابراين در اين گروه، داروهاي سولفونيل اوره توصيه ميشود. اگر با اين گروه داروها قند خون كنترل نشود، مت فورمين يا ممانعت كننده‌هاي آلفاگلوكوزيداز داده مي شود.
در بيماران چاق مت فورمين معمولاً اولين انتخاب است، زيرا نه تنها باعث كاهش وزن مي‌شود، بلكه خطر هايپوگلايسمي را هم ندارد.

[نویسنده]

نوشته‌ها