دیابت نوع ۱: در این نوع دیابت بدن قادر به تولید انسولین نمی باشد. این هورمون، همانطور که ذکر شد ورود گلوکز به سلولها و سوخت آن را تسهیل می کند. دیابت نوع یک، یک بیماری اتوایمون بوده که معمولا پس از ابتلا به بیماریهای ویروسی و یا عفونتهای باکتریال که در طی آن سیستم ایمنی بدن سلولهای ترشح کننده انسولین را مورد حمله قرار می دهد، ایجاد می شود. دیابت نوع یک از شیوع بالایی برخوردار نیست و تنها حدود ۵-۱۰ درصد دیابتی‌ها را تشکیل می‌دهد.
دیابت نوع ۲: این بیماری در اثر مقاومت به انسولین ایجاد می گردد (شرایطی که بدن قادر به استفاده مناسب از انسولین نمی باشد). در این بیماران حداقل در مراحل اولیه انسولین به میزان کافی در بدن وجود دارد ولی در سطح سلولی نقش انسولین به خوبی ایفا نمی شود. اگرچه علل دقیق مقاومت به انسولین به طور کامل شناخته شده نیست ولی شیوه زندگی نادرست اعم از تغذیه ناسالم ، عدم تحرک و بدنبال آن چاقی شکمی که با تجمع بیش از حد بافت چربی در بین احشاء همراه می باشد، نقش اساسی در ایجاد حالت پره دیابت و یا عدم تحمل گلوکز و نیز ابتلا به دیابت نوع دوم ایفا می نماید. اغلب بیماران دیابتی (بیش از ۹۰ در صد)، دیابت نوع ۲ دارند.
دیابت بارداری: در دوران بارداری با ترشح هورمونهایی که از جفت برای نگهداری جنین در رحم ترشح می شود مقاومت به انسولین افزایش می یابد. گفته می شود که در سه ماهه دوم و سوم بارداری با بزرگ شدن جفت و افزایش ترشح هورمونهای مترشحه از جفت این مقاومت به انسولین افزایش یافته و در مواردی از سطح ظرفیت ترشحی لوزالمعده بیشتر شده که در نهایت باعث افزایش قند خون می گردد. اهمیت دیابت بارداری علوه بر سلامت مادر باردار و نیز جنین آنست که 10-5% زنانی که بیماری دیابت بارداری داشتند، بلافاصله بعد از بارداری به دیابت (معمولا" دیابت نوع ۲) مبتلا می شوند.
پردیابت: زمانی که گلوکز خون فرد از حد نرمال بیشتر باشد اما به میزانی بالا نباشد که فرد به دیابت نوع ۲ مبتلا باشد، فرد پردیابت و یا دچار عدم تحمل گلوکز خواهد بود.
