بیماری پارکینسون، بیماری دستگاه عصبی مرکزی در بزرگسالان است که مشخصه آن سفتی عضلانی پیشرونده، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی است. این اختلال هنگامی رخ می دهد که نواحی خاصی از مغز توانایی خود در تولید دوپامین را که یکی از ناقلین عصبی در مغز است، از دست می دهند. پارکینسون از جمله بیماری های مغز و اعصاب در سنین بعد از ۶۰ سالگی است، به طوری که از هر ۱۰۰ نفر بالای ۶۰ سال یک نفر به پارکینسون مبتلا می شود. البته این بیماری گاه در افراد جوانتر نیز دیده می شود.
در مطالعه ای که نتایج آن به تازگی در مجله Neurology منتشر شده است، ۶۰ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون که به مدت ۶ ماه در دوره های پیاده روی با شدت متوسط به صورت ۳ بار در هفته و هر بار ۴۵ دقیقه شرکت می کردند، مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین عملکرد حرکتی، تناسب اندام هوازی(تناسب اندام یا سلامتی که از طریق فعالیت ها و تمرینات هوازی به دست می‌آید را تناسب اندام هوازی می نامند)، خلق و خو، خستگی و توانایی های مربوط به حافظه و فکر کردن شرکت کنندگان ارزیابی شد.
میانگین سرعت راه رفتن حدود ۹/۲ مایل در ساعت بود. شرکت کنندگان با ۴۷% ذخیره ضربان قلب خود ورزش می کردند که ورزش هوازی با شدت متوسط تعریف می شود. ذخیره ضربان قلب، اختلاف بین ضربان قلب حداکثر و ضربان قلب استراحتی است.
نتایج این مطالعه نشان داد که پیاده روی سریع سبب بهبود عملکرد حرکتی و خلق و خو تا ۱۵%، بهبود امتیاز توجه تا ۱۴%، کاهش خستگی تا ۱۱% و افزایش تناسب اندام هوازی و افزایش سرعت راه رفتن تا ۷% می شود. در آزمون عملکرد حرکتی، امتیاز شرکت کنندگان به میزان ۸/۲ بهبود یافت که این میزان از نظر بالینی قابل توجه و مهم است.
البته به گفته محققان این نتایج باید در یک مطالعه تصادفی که دارای گروه کنترل است، تائید شود.
نکته عملی: بیماران مبتلا به فرم خفیف تا متوسط پارکینسون که زوال عقل ندارند و قادر به راه رفتن به صورت مستقل و بدون عصا یا واکر هستند می توانند از دستورالعمل های ورزشی توصیه شده برای بزرگسالان سالم پیروی کنند. این دستورالعمل شامل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی متوسط در هفته است.
منبع:
E. Y. Uc, et al. ”Phase I/II randomized trial of aerobic exercise in Parkinson disease in a community setting. Neurology; 2014
