شواهد حاکی از آنست که افراد چاقی که به مشکلات کلیوی مبتلا هستند؛ در مقایسه با بیماران غیر چاق، سریعتر به سمت پیشرفت بیماری و نارسایی کلیه سوق می یابند، این در حالیست که متخصصین پزشکی به دنبال کاهش عوارض کلیوی ناشی از جاقی هستند.
بر اساس یک مطالعه که در مجله Journal of the American Society of Nephrology، چاپ شده است داروی ممانعت کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (رامی پریل)، در کاهش خطر بیماری پیشرفته کلیوی (ESRD)در افراد چاق اثر بخشی ویژه ای را دارد. در این بررسی مقایسه ای بین داروی رامی پریل با دارونمای غیر فعال، در ۳۳۷ بیمار مبتلا به بیماری مزمن کلیوی غیر مرتبط با دیابت، صورت گرفت. روند پیشرفت به سمت مرحله نهایی نارسایی کلیه ( ESRD) در دو روش مذکور (دارو یا دارونما)، در بیماران چاق و یا دارای اضافه وزن در مقابل بیماران با وزن طبیعی مقایسه شد.
در گروه مصرف کننده دارونما، خطر توسعه ESRDدر افراد چاق (در مقایسه با افراد دارای وزن طبیعی)، حدود ۲ برابر بیشتر بود. در بیماران دارای اضافه وزن (ولی غیر چاق) خطر ESRDمشابه با افراد دارای وزن طبیعی بود. نتایج این مطالعه در کل نشان داد که داروی رامی پریل توسعه نارسایی کلیه را در هر سه گروه (یعنی گروههای: وزن طبیعی، دارای اضافه وزن، و چاق) کاهش داد. هر چند که میزان این کاهش خطر در افراد چاق به مراتب بیشتر بود؛ ( ۸۶% کاهش خطر در افراد چاق در مقایسه با ۴۵% کاهش خطر در افراد با وزن طبیعی). در واقع با مصرف این دارو، خطر ESRD در بیماران چاق مشابه افراد با وزن طبیعی می گشت.
یافته های این مطالعه پیشنهاد می کند که داروهای ممانعت کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) می بایست ترجیحاً در بیماران کلیوی چاق به منظور پیشگیری از توسعه بیماری کلیوی به مرحله نهایی آن، استفاده شود. البته برای تایید بهتر این ادعا، می بایست مطالعات بیشتری در آینده انجام شوند، همچنین مطالعه مذکور نشان دهنده اثر داروی مذکوردر بیمارانی که پروتئینوری (دفع پروتئین از ادرار) بالایی داشتند، بود. اما هنوز مشخص نیست که آیا در افرادی که سطوح کمتری پروتئینوری دارند نیز چنین اثری را داشته باشد.
نکته عملی: یافته های مطالعه حاکی از آن است که در بیماران کلیوی چاق، مصرف داروهای ممانعت کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) نظیر رامی پریل، به منظور پیشگیری از پیشرفت بیماری کلیوی بسیار مفید واقع گشته است. البته در حال حاضر اثر مفید مذکور دربیماران کلیوی چاقی که پروتئینوری بالایی داشتند مشاهده شده است، و جا دارد در مورد بیمارانی که دفع پروتئین ادراری کمتر دارند نیز بررسی های دقیق تری صورت گیرند.
منبع: Journal of the American Society of Nephrology, 2011
