تا به امروز جواب این معما که پرخوری افراد به دلیل رضایت زیاد آنها از غذاست یا به دلیل رضایت کم آنها از غذا، بی پاسخ مانده بود. در همین راستا در مارچ ۲۰۱۱ در مجلهNeuroscienceمقاله ای منتشر شده که سعی نموده است تا پاسخ های ممکن در مورد علت پرخوری، این معمای حل نشده همانند معمای مرغ و تخم مرغ را ارائه دهد.
مطالعات قبلی جواب های متناقضی را به همراه داشته اند. مصرف غذا سبب آزادی دوپامین در مغز شده و میزان رضایت از غذا خوردن به میزان دوپامین آزاد شده بستگی دارد. مطالعات قبلی نشان داده است که گیرنده های دوپامین در مغز افراد چاق کمتر است و در نتیجه این افراد برای رسیدن به رضایت از غذا، پرخوری می کنند. با این حال مطالعه دیگری نشان می دهد که چاقی سبب پاسخ کند به دریافت غذاهای لذیذ و خوش طعم (مثل میلک شیک شکلاتی) شده و پیشنهاد می کند که این پرخوری است که سبب کاهش رضایت از غذا می شود و عکس این مطلب یعنی این موضوع که رضایت کم باعث پرخوری می شود درست نیست.
در این مطالعه پاسخ عصبی نسبت به غذا و سیستم پاداش پولی در۶۰ نوجوان لاغر که یک گروه در معرض چاقی بودند (پدر یا مادر یا هر دو آنها چاق بودند) و یک گروه عوامل خطر برای ابتلا به چاقی نداشتند (پدر و مادر آنها لاغر بودند) با استفاده از fMRIمقایسه شد. نتایج نشان داد که افزایش آسیب پذیری اولیه نسبت به چاقی به دلیل کاهش حساسیت سیستم پاداش مغز رخ نمی دهد. سیستم پاداش پولی برای بررسی میزان حساسیت سیستم پاداش به کار می رود.
با استفاده از نمونه های عکس از مغز، محققان شدت فعالیت سیستم پاداش (برای مثال جسم مخطط خلفی) در پاسخ به مصرف میلک شیک شکلاتی را بررسی کردند. همچنین میزان فعالیت سیستم پاداش به صورت دریافت پول هم بررسی شد. پاداش پولی د راکثر مطالعات برای بررسی میزان حساسیت سیستم پاداش به کار می رود. در پایان مشخص شد که کودکان با ریسک بالای ابتلا به چاقی فعالیت بیشتری در این سیستم در پاسخ به دریافت غذا و پول داشتند.
یافته ها جالب بود و نشان داد که تمایل به پرخوری می تواند به دلیل افزایش پاسخ دهی سیستم پاداش به دریافت غذا باشد. این یافته ها، تئوری قبلی که اظهار می داشت کاهش حساسیت این سیستم مسبب پرخوری است را زیر سوال می برد.
نکته عملی: این مطالعه نشان داد که تغییراتی در نواحی پاداش در مغز و افزایش حساسیت این مناطق می تواند سبب پرخوری شود. نتایج این مطالعه می تواند در آینده در یافتن روش های درمانی برای چاقی و ساخت داروهای کاهش وزن موثر بر این مناطق کمک کند.
منبع: Journal of Neuroscience, ۲۰۱۱
