بیماری های قلبی- متابولیکی و افسردگی از مشکلات سلامت جوامع امروزی است که معمولاً به هم مرتبط اند. فواید مداخلات رفتاردرمانی به عنوان جزئی از تغییر سبک و الگوی زندگی یافته ای مستند است. هر چند که تأثیر افسردگی بر این مداخلات واضح نیست.
محققان به منظور بررسی اینکه آیا ابتلا به افسردگی میزان پاسخ دادن افراد در معرض خطر بیماری های قلبی- متابولیک به رفتار درمانی و مداخلات مربوط به سبک زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد یا خیر، مطالعه ای را طراحی و اجرا نمودند. نتایج حاصل از این مطالعه در سال ۲۰۱۴ در Journal of Affective Disorders منتشر شده است.
برای انجام این مطالعه ۱۲۹ نفر که در معرض بیماری قلبی- متابولیکی قرار داشتند، انتخاب شدند و به مدت ۱۸ ماه از نظر رژیم غذایی و فعالیت بدنی تحت رفتاردرمانی قرار گرفتند. اطلاعات آماری- اجتماعی و بالینی از شرکت کنندگان جمع آوری شد. علائم افسردگی نیز ارزیابی شد. بهبود حداقل ۱۰ درصد در هر یک از شش عامل خطر بیماری قلبی- متابولیک به عنوان پاسخ دهی مداخلات در نظر گرفته می شد.
نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که تقریباً ۴۲ درصد از افراد علائم افسردگی داشتند. این افراد تودۀ چربی بیشتری داشتند و سطح کلسترول و فشار خون در آنها بالاتر بود و همچنین کیفیت زندگی و سطح فعالیت جسمی در افراد مبتلا به افسردگی نسبت به افرادی که دچار افسردگی نبودند پائین تر بود. طبق نتایج به دست آمده، زنان مبتلا به افسردگی نسبت به زنانی که مبتلا به افسردگی نبودند، شانس کمتری در بهبود سطح گلوکز خون و بهبود فشار خون داشتند.
البته نتایج حاصل از این مطالعه به دلیل کوچک بودن جامعه آماری آن از قدرت کمتری برخوردار است.
نکته عملی: ابتلا به افسردگی پیش از شروع مداخلات مربوط به سبک زندگی و رفتار درمانی شانس بهبودی عوامل خطر بیماری قلبی- متابولیکی را به ویژه در زنان کاهش می دهد. بنابراین توصیه می شود غربالگری افراد از نظر ابتلا به افسردگی و مدیریت آن به عنوان بخشی از مداخلات بهبود سبک زندگی و رفتار درمانی در نظر گرفته شود. توجه به این موضوع می تواند احتمال بهبود عوامل خطر ابتلا به بیماری های قلبی- متابولیکی را افزایش دهد.
منبع: Journal of Affective Disorders, Vol. 174, p516–521
