مطالعات نشان داده اند که احتمال بروز بیماری های قلبی و سکته در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بیش از پنج برابر افراد سالم است. عوامل خطرسازی که برای ابتلا به این بیماری ها شناخته شده اند شامل سن، سابقه خانوادگی و چاقی می باشند از این رو خط اول درمان برای این بیماری ها شامل رعایت رژیم غذایی سالم، کاهش وزن و انجام فعالیت بدنی منظم می باشد. مطالعات همچنین ثابت کرده اند که در تمام گروه های جمعیتی انجام فعالیت بدنی باعث کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی و میزان مرگ و میر شده است.
در این رابطه مطالعه ای در کشور سوئد انجام شده است و نتایج آن به تازگی در نشریه European Journal of Preventive Cardiology منتشر شده است. در این مطالعه آینده نگر ۱۵۳۶۲ فرد با میانگین سنی ۶۰ سال شرکت کرده اند که از بین این افراد ۶۹۶۳ فرد فعالیت بدنی کم داشتند و ۸۴۹۹ فرد فعالیت بدنی بالا داشتند. فعالیت بدنی کم در مطالعه به این صورت تعریف شد که که فرد هیچ فعالیت بدنی نداشته باشد یا ۱ یا ۲ بار در هفته ۳۰ دقیقه فعالیت بدنی داشته باشد در حالی که فعالیت بدنی بالا به این معنی بود که فرد ۳ بار در هفته یا بیشتر فعالیت بدنی داشته باشد. میزان فعالیت بدنی شرکت کنندگان از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. شرکت کنندگان در مطالعه به مدت ۵ سال تا زمان بروز بیماری قلبی عروقی یا مرگ فرد مورد پیگیری قرار گرفتند.
نتایج این بررسی ها نشان داد که در گروهی که فعالیت بدنی کم داشتند خطر بیماری قلبی عروقی و بیماری های کرونر قلب ۲۵ درصد و خطر مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی ۷۰ درصد بیشتر از افرادی بود که فعالیت بدنی بالا داشتند. همچنین افرادی که در ابتدای مطالعه و بعد از ۵ سال، فعالیت بدنی کمی داشتند نسبت به افراد دیگر(افرادی که در طول ۵ سال فعالیت بدنی خود را افزایش داده بودند) خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری های کرونر قلب و بیماری های قلبی عروقی داشتند ( بین ۷۰ تا ۱۱۰ درصد ). بنابراین افزایش مدت و دفعات فعالیت بدنی بعد از تشخیص دیابت نیز می تواند خطر عوارض قلب عروقی و مرگ و میر را در این بیماران کاهش دهد.
نکته عملی: فعالیت بدنی، بخش مهم برنامه های مدیریت و کنترل دیابت می باشد و در کاهش عوارض قلبی عروقی دیابت و مرگ و میر این بیماران مؤثر است. بنابراین بیماران مبتلا به دیابت باید در کنار رعایت رژیم غذایی مناسب، حتماً فعالیت بدنی نیز داشته باشند.
منبع:
B. Zethelius,et al. European Journal of Preventive Cardiology. 2013
.
