برای بسیاری از افراد دشوار است که پایش قند خون را به صورت یک بخش معمول از زندگی روزمره شان درآورند، لذا اگر شما نیز جزو افرادی هستید که چالش هایی را در پایش منظم قند خونتان دارید، باید بدانید که شما تنها نیستید و افراد زیادی هستند که مشابه شما با این دغدغه، دست و پنجه نرم می کنند.
یک بررسی در انجمن دیابت آمریکا نشان داد که ۲۱ درصد از بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع یک، هرگز قند خون شان را پایش نکرده بودند و ۴۷ درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع دو که توسط انسولین درمان می شدند و ۷۶ درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع دو که از انسولین برای درمان خود استفاده نمی کردند، نیز هرگز قند خون شان را پایش نکرده بودند.
متخصصین، دلایل اصلی برای عدم پایش قند خون توسط یک بیمار مبتلا به دیابت را به شرح زیر اعلام می دارند:
* ممکن است استفاده از ابزارهای پایش، موجب ایجاد احساسی نامطلوب در بیمار گردد.
* پایش قند خون در نظر بیمار بی فایده است ، زیرا ممکن است بر این باور باشد که در هر حال کار چندانی از دست او در مقابل نتیجه ی پایش بر نمی آید.
* بررسی کردن قند خون به بیمار یادآوری می کند که به دیابت مبتلا است و او را ناراحت می کند، زیرا بیمار بودن مسئله ای است که ترجیح می دهد خیلی به آن فکر نکند.
* احساس می کند ابزارهای سنجش قند خون، کل زندگی او را کنترل می کنند و به او می گویند که چه کاری را می تواند انجام دهد و چه کاری را نمی تواند انجام دهد. در نتیجه بیمار، احساس آزادی و راحتی خود را از دست می دهد.
* سنجش قند خون، فرصتی را برای خانواده یا دوستان بیمار فراهم می کند تا او را اذیت کنند و سر به سرش بگذارند.
* ممکن است بیمار فکر کند هیچ یک از متخصصین مشاور او و یا پزشک معالجش اقدام خاصی را درارتباط با ارزیابی های قند خون او انجام نمی دهند و ظاهرا فقط یک نگاهی به نتایج پایش ها می اندازند. پس گمان می کند شاید زیاد ضروری نیست که خود را پیوسته برای پایش قند خون به زحمت بیندازد.
* تصور می کند پایش قند خون برخی مواقع به اوآسیب می زند.
* پایش قند خون برایش راحت و آسان نیست.
* پایش قند خون ممکن است برایش هزینه بر و گران تمام شود.
* زندگی بیمار بسیار پرمشغله است و نمی تواند فرصت کافی برای پایش منظم قند خون را پیدا کند.
شاید شما هم به یک یا چند مورد از دلایل فوق از پایش منظم قند خون پرهیز می کنید. اما لازم به ذکر است که اغلب توجیه ها و دلایل ذکر شده در بالا، اشتباه می باشند.
ابتدا باید ببینید که چه موانعی بر سر پایش قند خون تان وجود دارد؟
اگر این موانع را بشناسید، قطعا اقدامات و راهکارهایی برای غلبه بر آن ها پیدا خواهید کرد.
توصیه های ذیل را برای پایش منظم قند خون تان جدی بگیرید:
* خواندن مقدار قند خون از روی دستگاه های سنجش فقط یک سری اعداد را به شما نشان می دهند و قضاوتی از میزان توانایی و تلاش شما در کنترل دیابت را ارائه نمی کنند.
توجه کنید پایش قند خون را تنها یک بررسی فرض کنید و نه یک امتحان و آزمایش از میزان موفقیت خودتان. در واقع پایش قند خون ابزاری است برای سنجش میزان موثر بودن برنامه درمانی شما و نتایج آن برای تخمین نیازهای درمانی شماست.
همواره این نکته را به یاد داشته باشید که صرف نظر از تلاش شما برای کنترل دیابت تان، مواقعی وجود خواهند داشت که سطوح قند خون تان در محدوده مطلوب قرار نمی گیرد که این به روند بیماری شما و یا احتمالا وجود بیماری های گذرا مانند عفونت ها مربوط می باشد که شما در صورت پی بردن به آن ها، به راحتی می توانید بیماری خود را مدیریت و کنترل نمایید.
* بهتر است واقع گرا باشید و برای رسیدن به نتیجه مطلوب، با پزشک معالج خود همکاری کنید. دیابت یک بیماری مزمن است که میزان تاثیر درمان، بر اساس شرایط زندگی افراد می تواند متفاوت باشد.
* از اطلاعاتی که دارید برای کنترل بیماری دیابت تان به صورت روزمره استفاده کنید. این تصور غلط است که حالا که به دیابت مبتلا شده اید و یا نیاز به دریافت انسولین دارید، داشتن یک برنامه غذایی سالم و انجام فعالیت بدنی منظم برای شما ضرورتی ندارد.
بعضی از مبتلایان به دیابت فکر می کنند که هر چه می خواهند باید بخورند و بعد میزان دارو و یا انسولین خود را افزایش دهند، در صورتی که واقعیت این گونه نیست. باید بدانید که با اصلاح شیوه زندگی، یقینا کنترل قند خون شما آسان تر شده و نیاز به دوز دارویی کمتری خواهید داشت.
البته ذکر این نکته ضروری است که تعیین دوز دارو باید حتما تحت نظر پزشک متخصص باشد. لذا به منظور ارتقای برنامه درمانی خود می بایست همکاری های لازم را با پزشک معالج تان در زمینه اصلاح برنامه غذایی، میزان ورزش و یا دارودرمانی داشته باشید.
برای تعیین میزان و نوع داروی مصرفی نیز پایش منظم قند خون لازم و ضروری است.
