چاقی شکمی ، موجب افزایش خطر گرفتگی عروق، فشار خون بالا، دیابت و در نهایت افزایش خطر م

پژوهشگران علوم پزشکی می گویند نتایج بررسی های گوناگون نشان داده است که افراد با چاقی شکمی یا همان چاقی سیبی شکل، به طور خاص در معرض خطر گرفتگی عروق، فشار خون بالا و دیابت و در نهایت خطر مرگ قرار دارند .
طبق تحقیق انجام شده از سوی کلینیک دانشگاهی “میو” آمریکا، افرادی با وزن طبیعی که دچار تجمع چربی در شکم هستند به نسبت به افراد چاق در خطر بیشتری از مرگ قرار دارند.
بررسی های این مطالعه حاکی از آن است که افراد دارای شاخص توده بدن طبیعی که دچار چاقی مرکزی (چاقی شکمی) هستند، از بیشترین میزان خطر مرگ به دلیل ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و یا ابتلا به سایر بیماری ها برخوردار هستند.
فرانسیسکو لوپز جیمنز، کارشناس ارشد ، مولف ارشد و متخصص بیماری های قلبی در درمانگاه مایو واقع در روچستر در این رابطه می گوید: تحقیقات پیشین چنین نشان داده است که چاقی شکمی امری منفی در سلامت تلقی می شود، اما نکته جدید در این تحقیق آن است که توزیع چربی حتی در افراد با وزن طبیعی نیز بسیار اهمیت دارد.
این دسته از افراد دارای بیشترین میزان خطر مرگ حتی بیشتر از افرادی که بر اساس شاخص توده بدن چاق فرض می شدند هستند. این مسئله از لحاظ سلامت عمومی یک یافته مهم به شمار می رود.
برای انجام این پژوهش ۱۲هزار و۷۸۵ فرد ۱۸ ساله و مسن تر مورد مطالعه قرار گرفتند.
طی این بررسی اندازه گیری هایی از بدن همچون قد، وزن، دور کمر و دور باسن و همچنین سنجش های وضعیت اقتصادی اجتماعی، بیماری های مبتلا شده و معیار های فیزیولوژیکی و آزمایشگاهی ثبت و مورد بررسی قرار گرفت.
برای ارزیابی مرگ های رخ داده شده، داده های اولیه با شاخص مرگ میر ملی مورد تطابق قرار گرفت.
این تحلیل ها در تطابق با سن، جنسیت، نژاد، استعمال دخانیات، فشار خون، مرض قند، مقادیر غیر طبیعی لپیدهای سرم و شاخص اولیه توده بدن صورت گرفت. افراد مبتلا به بیماری انسداد ریوی مزمن سرطان از این تحیل مستثنی بودند.
سن متوسط ۴۴ سال و ۴۷.۴ درصد افراد مرد بودند. دوره این پژوهش ۱۴.۳ سال بود که طی آن دو هزار و ۵۶۲ مورد از مرگ رخ داد که از این تعداد، هزار و ۱۳۸ مورد مربوط به بیماری های قلبی عروقی بود.
خطرمرگ به دلیل بیماری های قلبی عروقی افراد با وزن طبیعی و مبتلا چاقی مرکزی، در مقایسه با افراد با شاخص طبیعی توده بدن و نسبت طبیعی کمر به باسن، ۲.۷۵ مرتبه بیشتر و خطر مرگ ناشی از سایر علل ۲.۰۸ مرتبه بیشتر بود.
دکتر “کارین ساهاکیان” محقق بیماری های قلبی عروقی در درمانگاه مایو در رابطه با نتایج به دست آمده عنوان داشته است که”خطر بالای مرگ می تواند ناشی از انباشتگی بیشتر چربی شکمی در این گروه باشد که مربوط به مقاومت انسولین و دیگر عوامل پر خطر، میزان محدود چربی موجود در کفل ها و پاها و نیز تا حدی مربوط به میزان محدودی از توده عضلانی است.”
دکتر “لوپز چیمنز” نیز در ادامه می افزاید که امروزه بسیاری از افراد از شاخص توده بدن خود آگاه می باشند؛ اما باید در نظر داشته باشند که داشتن یک شاخص طبیعی به معنای پایین بودن خطر ابتلایشان به بیماری قلبی نیست. افراد می توانند به راحتی و با استفاده از اندازه گیری نسبت کمر به باسن، چربی توزیع یافته در بدنشان را تعیین نمایند؛ حتی در صورتی که وزن بدن افراد در حوزه طبیعی قرار داشته باشد.
همچنین تحقیقات دیگری نشان می دهد : بزرگسالان چاقی که دارای چربی زیاد شکمی هستند و بدن آنها نسبت به انسولین مقاوم است بیشتر از بزرگسالانی که این خصوصیات را ندارند در معرض ابتلا به دیابت هستند.
محققان در تحقیقات خود بیش از ۷۰۰ فرد چاق ۳۰ تا ۶۵ ساله را که در آغاز بررسی‌ها دیابت یا بیماری قلبی-عروقی نداشتند، بررسی کردند.
تحقیقات نشان داد که پس از گذشت حدوداً ۷ سال ، ۱۱٫۵ درصد از افراد شرکت کننده در این بررسی‌ها به دیابت مبتلا شدند.
بر اساس تحقیقات، افرادی که چربی شکمی (چربی داخل شکم و اطراف اندامهای داخلی) بیشتر و مقاومت انسولینی داشتند، بیشتر در معرض دیابت نوع ۲ بودند اما خطر دیابت در بزرگسالان چاقی که چربی کل بدنشان و چربی زیرپوستی آنها بیشتر بود، خیلی زیاد نبود.
بدن افرادی که نسبت به انسولین مقاوم هستند از انسولین- هورمونی که به تنظیم قند خون کمک می کند- به درستی استفاده نمی‌کند.
این تحقیقات یک رابطه بین چربی شکمی و خطر ابتلا به دیابت نشان داد اما یک رابطه علت و معلولی را اثبات نکرد.
محققان گفتند افزایش چاقی در ۳ دهه اخیر موجب شده تا میزان ابتلا به دیابت نوع ۲ افزایش یابد.
پژوهشگران می گویند این‌که چاقی شکمی چگونه علاوه بر افزایش خطر بیماری‌های قلبی و سرطان، خطر مرگ زودرس ناشی از این بیماری‌ها را افزایش می‌دهد نیاز به مطالعات آتی دارد.
مطالعات بالینی نشان داده است که تجمع چربی زیاد در ناحیه شکم، سطح کلسترول خون را بالا برده و مقاومت به انسولین، به‌عنوان یک پیش زمینه دیابت نوع ۲، را افزایش می‌دهد.
علاوه بر آن تجمع بافت چربی در این ناحیه از بدن باعث التهاب کلی می‌شود. هر کدام از این آثار متابولیک می‌تواند افزایش خطر بیماری‌های قلبی و نیز سرطان‌های خاص را باعث گردیده و تاسف بارتر از آن باعث افزایش خطر مرگ ناشی از آن بیماری‌ها شود.