نقش خانواده در شکل گیری ذائقه کودک

بسیاری از والدین به‌خصوص والدین بچه‌های کوچک‌تر از بد بودن ذائقه غذایی فرزندانشان گلایه دارند. یعنی می‌گویند مثلا فرزند آنها به خوردن سبزی‌ها، گوشت‌ها یا لبنیات علاقه‌ای ندارد و این موضوع به خاطر پایین‌آمدن ارزش تغذیه‌ای سفره غذایی بچه‌ها، باعث نگرانی والدین آنها می‌شود. متاسفانه گرایش بیشتر بچه‌های ما به سمت غذاهای شور، شیرین و چرب است و این نوع ذائقه توسط اولین معلم تغذیه تمام بچه‌ها یعنی مادران آنها در وجودشان نهادینه شده است.

معمولا بیشتر مادران گمان می‌کنند باید به فرزندان خود از سن شروع غذای کمکی، غذاهایی را بدهند که خودشان طعم آنها را بیشتر می‌پسندند در صورتی‌که داروخانه طبیعت، بهترین و مغذی‌ترین خوراک‌ها را به ما هدیه داده است. هرچه که مادران از بدو شروع غذای کمکی از چاشنی‌ها، نمک، شکر و روغن کمتری برای طعم‌دادن به غذای بچه‌ها استفاده کنند میل آنها به خوردن گوشت‌های پخته یا بخارپز، سبزی‌های خام یا پخته و لبنیات هم بیشتر می‌شود. به عبارت ساده‌تر بچه‌ها هر آنچه را که از کودکی به آنها خورانده می‌شود با همان طعم دوست دارند. حالا مادری که از 6 یا 7 ماهگی طعم خوراکی‌های چرب، سرخ‌کردنی، شور یا شیرین را به فرزندش چشانده است، چطور می‌تواند توقع داشته باشد که او در 3 یا 4 سالگی به خوردن سبزی‌ها علاقه نشان دهد؟!

از طرف دیگر، منش غذاخوردن با الگوبرداری از سایر افراد خانواده در بچه‌ها شکل می‌گیرد. یعنی بچه‌ها نوع غذا خوردن را ابتدا از پدر و مادر سپس از خواهر و برادر و درنهایت هم از جامعه همسالان خود در مدرسه یا محیط یاد می‌گیرند. اگر پدر و مادری تندتند غذا بخورند، هنگام غذا خوردن مدام حرف بزنند یا خواهر و برادرهای بزرگ‌تر هنگام غذاخوردن برخی از اجزای غذا مانند پیاز یا گوجه یا گوشت را از ظرفشان جدا کنند و نسبت به خوردن بعضی از خوراکی‌ها واکنش منفی نشان بدهند به‌طور حتم انتظار بروز چنین رفتارهایی در بچه‌های کوچک‌تر هم دور از انتظار نخواهد بود بنابراین می‌بینید که والدین و خواهر و برادرهای بزرگ‌تر می‌توانند نقش بسیار پررنگی در شکل‌گیری ذائقه و خوب یا بدغذا شدن بچه‌های کوچک‌تر داشته باشند