امروزه شيرها را به دو روش پاستوريزاسيون و استريليزاسيون به منظور نابودي ميكروب ها و افزايش مدت ماندگاري حرارت دهي مي كنند.
در روش پاستوريزاسيون، ميكروب هاي بيماري زا از بين مي روند ولي ميكروب هاي عامل فساد باقي مي مانند بنابراين مدت زمان ماندگاري اين شيرها در يخچال 2 تا 3 روز است و بعد از اين مدت ميكروب هاي عامل فساد حتي در سرماي يخچال فعال مي شوند و شير را غير قابل مصرف مي كنند.
اما در مقابل و در روش استريليزاسيون به دليل درجه حرارت بالا، تمامي ميكروب هاي بيماري زا و عامل فساد موجود در شير نابود مي شوند. بنابراين اين نوع شيرها حتي در خارج از يخچال تا 6 ماه قابليت نگهداري دارند.
اما نكته قابل توجه آن است كه به محض بازكردن بسته بندي اين شيرها و تبادل هوايي در آن، شرايط آن ها شبيه به ساير شيرهاي پاستوريزه مي شود و تنها به مدت 2 روز مي توان آن ها را در يخچال نگهداري كرد.
نكته مهم تر آن است كه شيرهاي مدت دار به دليل شدت حرارت بالاي استريليزاسيون در مقايسه با شيرهاي پاستوريزه مواد مغذي بيشتري را از دست مي دهند. به طور معمول در شير پاستوريزه 10 تا 20 درصد پروتئين هاي محلول در شير تخريب مي شوند؛ در حالي كه در شير استريل اين مقدار تخريب به 40 تا 60 درصد مي رسد. همچنين حرارت بالا اثر نامطلوب خود را روي برخي ويتامين هاي حساس به حرارت شير نيز مي گذارد.
ويتامين هاي C، B1، B6 و B12 موجود در شيرهاي استريل تقريبا 5/1 تا 2 برابر بيشتر از ويتامين هاي شيرهاي پاستوريزه تخريب مي شوند.
