اگرچه در نیمی از موارد بیماران مبتلا به دیابت از بیماری خود اطلاع ندارند ولی تشنگی فراوان، پرنوشی ، ادرار فراوان، کاهش وزن بدون دلیل، عفونتهای مکرر و نیز گرسنگی دائمی از علائم خطری می باشند که می توانند نشاندهنده شروع دیابت باشند.
برای تعیین این که بیمار، دیابتی یا پردیابتی است، دو تست گلوگز خون ناشتا (FPG) و تست تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) انجام می شود. با توجه به این که تست FPG، آسانتر، سریعتر و ارزان تر انجام می شود، انجمن دیابت امریکا تست گلوکز خون ناشتا را توصیه می کند.
بر اساس شاخص های انجمن دیابت آمریکا، چنانچه میزان گلوکز خون در حالت ناشتا mg/dl 125-100باشد، نشان دهنده پردیابت می باشد. و اگر گلوکز خون ناشتا در فرد mg/dl 126 یا بیشتر باشد، فرد مبتلا به دیابت است. برای این که یک فرد را مبتلا به دیابت اعلام شود باید دو بار تست خون ناشتا در این فرد بالاتر از حد مذکور باشد.
در تست تحمل گلوکز خوراکی، سطح گلوکز خون در حالت ناشتا و ۲ ساعت بعد از نوشیدن شربتی غنی از گلوکز اندازه گیری می گردد. اگر میزان گلوکز خون بعد از ۲ ساعت، mg/dl 199-140 باشد، فرد پردیابتی است؛ و اگر mg/dl 200 یا بیشتر باشد، فرد دیابتی است.
