[Shafiei]

اوره چیست؟

واحدهای سازنده ی پروتئین، اسیدهای آمینه هستند که بیست نوع متفاوت از آن ها وجود دارد ولی همگی در سه عنصر سازنده مشترک هستند: کربن، هیدروژن و نیتروژن. پس از جذب و هضم پروتئین در بدن، 90 در صد نیتروژن به صورت اوره توسط کلیه ها از بدن دفع می شود.

میزان اوره در بدن، یکی از شاخص های عملکرد کلیه ها در بدن است. در بیماری های کلیوی به علت عدم توانایی کلیه ها در دفع اوره، اوره در بدن افزایش می یابد.

باید بدانیم هر چه پروتئین بیشتر خورده شود، اوره ی بیشتری تولید می شود. البته باید توجه داشت در صورت مصرف ناکافی پروتئین نیز، بدن برای جبران کمبود پروتئین خود، شروع به شکستن بافت ماهیچه ای خود کرده و این نیز افزایش اوره ی تولیدی را به دنبال دارد.

از جمله عوارض بالا رفتن اوره، ضعف، تهوع، استفراغ، گرفتگی های عضلانی، خارش، گاهی طعم فلز در دهان و … می باشد.

اسید اوریک چیست؟

یکی از اسید آمینه های سازنده ی پروتئین، پورین است که متابولیسم آن در بدن منجر به تولید اسید اوریک در بدن می شود. بیماری ای که بسیار شنیده ایم “نقرس” است که در اثر افزایش اسیداوریک بیش از حد نرمال در بدن به وجود می آید.

هر چه پروتئین بیشتر خورده شود، اوره ی بیشتری تولید می شود. البته

باید توجه داشت در صورت مصرف ناکافی پروتئین نیز، بدن برای جبران

کمبود پروتئین خود، شروع به شکستن بافت ماهیچه ای خود کرده و این

نیز افزایش اوره ی تولیدی را به دنبال دارد

نقرس یک بیماری التهابی است که بر خلاف سایر بیماری های التهابی بیشتر به علت عدم تعادل در متابولیسم بدن است تا اختلال در سیستم ایمنی بدن. این بیماری معمولا بعد از 35 سالگی بروز می کند و بیشتر در آقایان دیده می شود.

تجمع اسید اوریک در بدن به این علت است که اسید اوریک در بدن به صورت عادی متابولیزه نمی شود و در بدن جمع می شود و اغلب باعث درد مفاصل، زانو ها، مچ، آرنج، انگشتان و قوزک پا می شود. لذا در این بیماری باید از خوردن غذاهای پُر پورین پرهیز کرد مانند گوشت قرمز، البته عوامل دیگری نیز در این مورد موثر هستند مانند: چاقی، اضافه وزن، فشار خون بالا و یکسری داروها.

نکته ی مهم:

در افزایش اوره باید در مقدار کل پروتئین خورده شده دقت کرد. اما در افزایش اسید اوریک که منجر به بیماری نقرس می شود، باید در خوردن مواد غذایی پرپورین دقت کرد.

* منابع پروتئینی که می خوریم: گوشت قرمز( کلیه قسمت ها از جمله دل، جگر، قلوه،

کله پاچه و….)، مرغ و کلیه ی ماکیان، ماهی، تخم مرغ، حبوبات، آجیل.

* منابع پُرپورینی که می خوریم: گوشت قرمز( کلیه قسمت ها)

در یک برنامه ی غذایی نرمال روزانه 600 تا 1000 میلی گرم پورین وجود دارد، در حالی که برنامه ی غذایی کم پورین روزانه حدود 100 تا 150 میلی گرم پورین دارد.

[نویسنده]

نوشته‌ها