نارسایی قلبی زمانی رخ می دهد که عضله قلب به تدریج ضعیف و سخت می شود. در نتیجه نمی تواند به میزان کافی خون سرشار از اکسیژن و مواد مغذی را به اندام ها و بافت های بدن برساند. حدود نیمی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی حداکثر تا ۵ سال بعد از تشخیص بیماری زنده می مانند.
علت، علائم و درمان نارسایی قلبی:
در مبتلایان به نارسایی قلبی ممکن است سمت راست، سمت چپ و یا هم زمان هر دو سمت قلب درگیر شود. اما معمولاً این بیماری در سمت چپ قلب مشاهده می شود. سمت چپ قلب خون حاوی اکسیژن را از ریه ها دریافت کرده و آن را به سراسر بدن می فرستد.
اگر سمت چپ قلب به علت ضعیف شدن نتواند خون را به درون عروق و از آنجا به سایر نقاط بدن بفرستد خون به سمت ریه ها برمی گردد. هنگامی که تجمع خون در عروق کوچک ریه به مرحله بحرانی رسید خون وارد کیسه های هوایی شده، ادم ریوی ایجاد می شود و تنفس بیمار مختل می شود.
دلایل متعددی در بروز نارسایی قلبی نقش دارند. در مبتلایان به بیماری عروق کرونر قلب، عروق تغذیه کننده قلب مسدود می شوند. به همین دلیل خون رسانی به قلب مختل شده و قسمتی از آن غیرفعال می شود.
سایر علل ابتلا به نارسایی قلبی عبارتند از: بیماری عضله قلب، فشارخون بالا، بیماری دریچه های قلب، اختلال ضربان قلب، دیابت، استفاده از الکل یا مواد مخدر و بیماری غده تیروئید.
مبتلایان به نارسایی قلبی با علائمی مانند تنگی نفس، خس خس سینه، کاهش اشتها، خستگی، ضعف، تورم پاها و شکم، افزایش وزن ناگهانی (به دلیل ادم)، نامنظم بودن ضربان قلب و حالت تهوع روبرو می شوند.
پزشک برای تشخیص نارسایی قلبی علاوه بر گرفتن شرح حال از آزمایش خون، عکس قفسه سینه، نوار قلب و اکوکاردیوگرافی استفاده می کند.
اگرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما می توان به کمک راهکارهای مختلف عوامل ایجاد کننده نارسایی قلبی را کنترل و سرعت پیشرفت بیماری را کاهش داد.
داروهای مختلفی برای درمان بیماران مبتلا به نارسایی قلب تجویز می شود. برخی از این داروها حجم ادرار را افزایش داده و از تجمع مایعات در بدن و بروز ادم پیشگیری می کنند. برخی داروها با گشاد کردن عروق خونی فشارخون را کاهش می دهند.
داروهای دیگری نیز وجود دارند که می تواند قدرت انقباض قلب را افزایش داده و به پمپاژ بهتر خون از قلب کمک کنند. مصرف داروها برای کنترل بیماری بسیار ضروری بوده و بیمار نباید خودسرانه نسبت به قطع یا تغییر دوز دارو اقدام نماید.
به این بیماران توصیه می شود میزان مصرف نمک و چربی را در رژیم غذایی خود کاهش دهند. توجه به میزان نمک دریافتی برای این بیماران بسیار مهم است. اگر این افراد نمک زیادی دریافت کنند علائم بیماری آن ها تشدید می شود.
اغلب بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می توانند ورزش کنند. اما قبل از انجام هر نوع فعالیت بدنی باید با پزشک معالج خود در مورد میزان و شدت آن مشورت نمایند. انجام ورزش هایی که فشار زیادی به بدن وارد می کند، مانند وزنه برداری، برای این بیماران ممنوع است.
ارتباط چاقی دوران جوانی با سلامت قلب:
بررسی بیش از ۶ هزار سالمند نشان می دهد اگر از این افراد در مورد وزن شان در سنین ۲۰ و ۴۰ سالگی سوال شود می‌توان خطر بروز نارسایی قلبی را در آن ها پیش بینی کرد.
در این مطالعه مشاهده شد بین چاقی دوران جوانی و نارسایی قلبی ارتباط وجود دارد. ابتلا به چاقی در سن ۲۰ سالگی خطر نارسایی قلبی را ۳ برابر افزایش می داد. در حالی که چاق بودن در سن ۴۰ سالگی احتمال ابتلا به این بیماری را ۲ برابر بیشتر می کرد.
این مطالعه بر روی بیش از ۶۴۰۰ نفر انجام شد. میانگین سنی شرکت کنندگان ۶۲ سال بود. این افراد به مدت ۱۳ سال مورد پیگیری قرار گرفته و طی این مدت ۲۹۰ نفر به نارسایی قلبی مبتلا شدند.
به طور ایده آل پزشکان و مراقبین بهداشتی باید تاریخچه تغییرات وزنی افراد سالمند را ثبت کرده و در مورد چاقی دوران جوانی از آن ها سوال کنند. اما در واقعیت معمولاً این امر در بسیاری از موارد انجام نمی شود. در زمان ارزیابی میزان خطر ابتلا به بیماری قلبی و نارسایی قلبی معمولاً پزشکان میزان کلسترول، میزان فشارخون، رژیم غذایی، وزن فعلی و سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری قلبی – عروقی را در نظر می گیرند.
نتایج مطالعه فوق نشان دهنده اهمیت حفظ وزن در محدوده طبیعی در تمام طول عمر است. هر چقدر تعداد سال هایی که فرد به چاقی مبتلا بوده است بیشتر باشد احتمال آن که به نارسایی قلبی مبتلا شود، بیشتر است. شواهد نشان می دهد افرادی که اخیراً به چاقی مبتلا شده اند در مقایسه با افرادی که در گذشته نیز وزن بالایی داشته اند کمتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.
منبع:
Michael Fliotsos et al. Journal of the American Heart Association 2018.
